…รำพึงธรรมคำกวีในยามเย็น…
๐ คือสายธาร ศรัทธา ปสาทะ
เพื่อลดละ กิเลส ตัวตัณหา
จึงรอนแรม เร่ร่อน สัญจรมา
มุ่งสู่ป่า ทิ้งเมือง เรืองวุ่นวาย
๐ ร้อยสายน้ำ ร้อยดอย และร้อยป่า
ภาวนา ปฏิบัติ คือจุดหมาย
เพื่อชำระ กิเลส ให้จางคลาย
ลำบากกาย อย่างไร ไม่นำพา
๐ มาพำนัก พักอยู่ บนภูเขา
ใต้ร่มเงา ของแมกไม้ และหินผา
ธรรมชาติ ช่วยส่งเสริม เติมปัญญา
ภาวนา จิตสงบ ได้พบธรรม
๐ สมาธิ เกิดขึ้น แล้วตั้งอยู่
ยกจิตสู่ ปัญญา พาสุขล้ำ
สงบจิต สงบใจ ในหลักธรรม
แล้วน้อมนำ มาคิด พิจารณา
๐ พระไตรลักษณ์ หลักใหญ่ ให้พินิจ
ทุกชีวิต เป็นไป อย่างนั้นหนา
อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา
เกิดปัญญา เข้าใจ ในปลายทาง
๐ คือปลายทาง ชีวิต นิมิตหมาย
สิ่งสุดท้าย ทำใจ ให้มันว่าง
เมื่อกิเลส ตัณหา มันเจือจาง
จิตก็ว่าง มันเป็น เช่นนั้นเอง…
…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๒๒ พฤษภาคม ๒๕๖๕…