รำพึงธรรมตามรายทาง บทที่ ๘๓

…รำพึงธรรมตามรายทาง บทที่ ๘๓…

…มีกิจกรรมให้ทำอยู่ไม่ขาด ทั้งที่เป็นเรื่องงานทางพระพุทธศาสนาและงานจิตอาสาเพื่อสังคม ทุกอย่างที่ได้กระทำไปนั้น การเป็นฝึกฝนคนรุ่นใหม่ เป็นการสร้างพื้นฐานด้านความคิด เป็นการสร้างจิตสำนึกต่อส่วนรวม รู้จักการเสียสละประโยชน์ส่วนตนเพื่อคนอื่น รู้จักการใช้ชีวิตและการทำงานรวมหมู่กับคนหมู่มาก

…มันคือการสอนธรรมแด่ผู้ร่วมกิจกรรมสอนประสบการณ์ชีวิต คือการเปิดซึ่งโลกทัศน์และชีวทัศน์ เป็นการสั่งสมซึ่งประสบการณ์ชีวิต ซึ่งต้องก้าวเดินไปพร้อมกัน ทั้งโลกและธรรม…

…พรสวรรค์ นั้นมี แต่กำเนิด
เพราะว่าเกิด จากบุญ ที่สะสม
เพราะจิตนั้น ได้ผ่าน การอบรม
และสั่งสม สืบต่อ ปัจจุบัน

…พรสวรรค์ อาจหายไป ถ้าไม่ต่อ
มัวแต่รอ วาสนา เฝ้าแต่ฝัน
ไม่สานต่อ ทำเพิ่ม เติมเต็มมัน
พรสวรรค์ ก็หมด หดหายไป

…พรสวรรค์ นั้นแพ้ พรแสวง
เสาะหาแหล่ง เรียนรู้ สู่สิ่งใหม่
พัฒนา ตนเอง ขึ้นเรื่อยไป
เพื่อจะได้ ฝึกฝน จนชำนาญ

…ทุกสิ่งอย่าง มันยาก ตอนเริ่มต้น
เพราะทุกคน เพียงแต่คิด จิตไม่หาญ
เมื่อไม่ทำ ก็ไม่รู้ ไม่สู้งาน
ปล่อยให้ผ่าน เปล่าไป ไม่ได้ทำ

…การฝึกฝน เริ่มต้น ตรงที่จิต
ต้องฝึกคิด ปลุกจิต ไม่คิดต่ำ
คิดให้ดี คิดให้ชอบ แล้วกระทำ
โดยการนำ ทำความคิด ให้เป็นจริง

…ความคิดนั้น เป็นเพียง นามธรรม
ต้องน้อมนำ ทำไป ในทุกสิ่ง
ทำให้ดู ทำให้เห็น ให้เป็นจริง
อย่าเฉยนิ่ง ทำทุกสิ่ง เพื่อทางธรรม

…เอาธรรมนั้น มานำทาง สร้างชีวิต
เพื่อนำจิต ออกจาก สิ่งตกต่ำ
ลดและละ ความชั่ว ที่ครอบงำ
เดินตามธรรม ตามทาง สร้างความดี

…สร้างความดี ฝากไว้ ให้คนคิด
เป็นนิมิต ฝากไว้ ในทุกที่
เกิดเป็นคน ควรสร้าง เส้นทางดี
ชีวิตนี้ ที่เกิดมา ค่าคู่ควร…

…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๒๔ พฤษภาคม ๒๕๖๕…