…ปรารภธรรมคำกวี ๔ บท…
๐ ตะวันรอน อ่อนแสง แรงอ่อนล้า
เก็บรักษา พลังงาน เพื่อกาลใหม่
ปล่อยให้วัน เวลา เคลื่อนคลาไป
กำหนดใจ กำหนดจิต คิดถึงธรรม
๐ เกิดเบื่อหน่าย จางคลาย ในกายนี้
ล้วนสิ่งที่ ปฏิกูล ดูน่าขำ
เพราะโมหะ อวิชชา เข้าครอบงำ
จึงถลำ ยึดติด ในตัวตน
๐ ก่อกำเนิด เกิดอัตตา ตัวมานะ
ไม่ยอมละ ยอมวาง จึงสับสน
เพราะโมหะ จริต จิตมืดมน
หลงตัวตน อย่างที่เห็น และเป็นมา
๐ เมื่อยอมละ ยอมวาง จิตว่างโปร่ง
ก็เบาโล่ง สุขสบาย ไร้ปัญหา
เมื่อลดละ มานะ ตัวอัตตา
อวิชชา ก็สลาย จางคลายไป…
…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม…
…๒๔ พฤษภาคม ๒๕๖๕…