…จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๓…
…ชื่นชอบความสงบ แต่ต้องอยู่กับความวุ่นวาย
…ชอบความโดดเดี่ยว แต่ต้องพบปะผู้คนมากมาย
…ชอบความเรียบง่าย แต่ต้องเป็นผู้กำหนดกฏกติกา
…ชอบเรียนรู้แสวงหา แต่ต้องมาเป็นผู้สอนผู้บรรยาย
…นี้คือบททดสอบของชีวิต ที่ต้องเรียนรู้และอยู่กับมันให้ได้…
…นกขมิ้นเหลืองอ่อน
บินจรร่อนเร่ไปทั่วทุกถิ่น
ไม่อาทรกิ่งคอนเคยหากิน
ท่องไปทั่วถิ่นลำเนาไพร
หัวใจเจ้านั้นอิสระ
ไร้พันธะผูกมัดมารัดไว้
ไร้ซึ่งความห่วงหาและอาลัย
เจ้าบินไปตามจินตนาการ
…ค่ำไหนเกาะคอนนอนที่นั้น
รุ่งแจ้งเจ้าพลันบินลับหาย
ทิ้งคอนเคยนอนพักพิงกาย
ไร้ซึ่งจุดหมายการเดินทาง
ทั้งผืนพฤกษ์ไพรนั้นคือถิ่น
โผบินจากลาเมื่อฟ้าสาง
ไม่เคยยึดติดเจ้าปล่อยวาง
หัวใจเจ้าช่างมีเสรี
…อยากเป็นเหมือนนกที่โผบิน
ทิ้งถิ่นอาศัยไปทุกที่
ท่องไปตามใจที่เสรี
ฉันนี้คือสมณะไร้นาม…
…รอวันกลับคืนสู่พงพนา ดั่งที่ครูบาอาจารย์ท่านว่า “ธรรมนั้นคุณรู้หมดแล้วเพียงแต่คุณยังไม่ได้ทำให้เป็นรูปธรรมที่แท้จริง” นั้นคือสิ่งที่เรายังไม่ได้ทำ…
…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม…
…๒๒ พฤศจิกายน ๒๕๖๔…