…รำพึงธรรมตามรายทาง บทที่ ๘๖…
…“ทำให้ดู อยู่ให้เห็น สอนให้เป็น แล้วจึงปล่อย”
เป็นวิธีที่ใช้ในการสอนลูกศิษย์เสมอซึ่งกระทำโดยตลอด ไม่ว่าจะรุ่นไหนเน้นย้ำเรื่องการมีสติในการทำงานรู้จักคิด พิจารณา มองดูเนื้อของงานรู้จักวางแผน ประมาณการล่วงหน้ามองหาปัญหา ซึ่งอาจจะเกิดขึ้นได้หาวิธีการป้องกันและแก้ไขในปัญหาสรุปผลทุกครั้งเมื่องานนั้นเสร็จสิ้นเพื่อนำไปปรับปรุงให้ดีขึ้นในครั้งต่อไป
…ซึ่งบางครั้งอาจจะมองว่าเข้มงวดมากไปใช้วาจา อารมณ์มากเกินไปสักนิดเพราะว่าเป็นการกระตุ้นจิตสำนึกให้เกิดความจดจำและการฝังใจจำ
…ผู้มีปัญญาและผู้ที่มีความอดทนก็จะได้รับซึ่งบทเรียนที่มีคุณค่านำไปพัฒนา ต่อยอดให้ยิ่งขึ้นไปส่วนผู้ที่ขี้เกียจ มักง่าย ไม่อดทนไม่รู้จักคิดพิจารณา ก็จะมองไม่เห็นคุณค่า เจตนาของการกระทำดังกล่าวย่อมก่อให้เกิดอกุศลกรรมขึ้นมาไม่ว่าจะเป็น กายกรรม๓ วจีกรรม๔มโนกรรม๓ ซึ่งล้วนเป็นภัยต่อชีวิตหาความเจริญในชีวิตไม่ได้เลย
…ไม่เคยมีอคติ เลือกที่รักมักที่ชังแต่เป็นการทำหน้าที่ของครูบาอาจารย์ให้สมบูรณ์แบบไม่ขาดตกบกพร่องส่วนผลจะออกมาเช่นไร อย่างไรนั้นปล่อยไปตามกรรมของแต่ละบุคคลดั่งคำพุทธสุภาษิตที่กล่าวไว้ว่า “สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม”…
…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๒๗ พฤษภาคม ๒๕๖๕…