รำพึงธรรมตามรายทาง บทที่ ๘๗

…รำพึงธรรมตามรายทาง บทที่ ๘๗…

…ทุกสิ่งทุกอย่าง “มันเป็นเช่นนั้นเอง” ไม่ว่าเรื่องอะไร ถ้าเราพิจารณาเข้าหาพระไตรลักษณ์ มันก็ไม่หนักใจเพราะเราไม่เข้าไปยึดถือ มันก็เลยไม่เป็นทุกข์ ที่เราทุกข์ ก็เพราะเราเข้าไปยึดถือ การปฏิบัติธรรมคือการศึกษาฝึกฝน เพื่อให้หลุดพ้นจากการยึดถือ ฝึกจากสิ่งทำได้ง่ายไปสู่สิ่งที่ทำได้ยาก จากสิ่งที่หยาบไปสู่สิ่งที่ละเอียด เพื่อให้เกิดความรู้ความชำนาญ สั่งสมประสพการณ์ไปเรื่อย ๆ ค่อยเป็นค่อยไป สร้างเหตุสร้างปัจจัย อย่าได้ลดละความพยายามในการกระทำความดี

…ความเจริญในธรรมจะเกิดขึ้นได้นั้น ต้องอาศัยเหตุและปัจจัยของเจตนาที่เป็นกุศลจิตเป็นพื้นฐานคิดและทำไปตามลำดับชั้น แต่ละขั้นแต่ละตอน อย่างเป็นระบบและมีระเบียบวินัยกับชีวิตให้เป็นนิจ จิตจึงจะมั่นคงทรงอยู่ได้ในสภาวธรรมทั้งหลายนั้นแต่ถ้าเรานั้นละเลยข้ามขั้นตอนไปรากฐานมันจะไม่มั่นคง ดำรงทรงอยู่ได้ไม่นานก็เสื่อมไป เพราะไม่มีพื้นฐานที่ดีและมั่นคงที่จะมารองรับ สภาวธรรมอันดีงาม

…กรรมฐานคือการกระทำจากรากฐานขึ้นไป ไม่ใช่ทำจากส่วนที่สูงลงมาฐานที่ว่าก็คือต้องมีศรัทธาเป็นพื้นฐานศรัทธาคือบ่อเกิด จุดกำเนิดของคุณธรรมทั้งหลาย การสร้างศรัทธารักษาเพิ่มพูนศรัทธาให้ยิ่งขึ้นและมั่นคงคือสิ่งสำคัญอันดับแรกที่ต้องกระทำต้องสร้างให้เกิดขึ้นในจิตใจเราศรัทธาในพระรัตนตรัย ศรัทธาในกุศลความดีทั้งหลาย คือพื้นฐานที่ดีของนักปฏิบัติธรรมและผู้สนใจในธรรมทั้งหลาย ที่จะน้อมนำไปสู่คุณธรรมอันยิ่งใหญ่ในโอกาสต่อไป…

…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๒๘ พฤษภาคม ๒๕๖๕…