จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๑๑

…จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๑๑…

…วันเวลาที่ผ่านไปทุกขณะนั้นพยายามเจริญสติและสัมปชัญญะให้มากเท่าที่จะทำได้ ตามกำลังความสามารถและโอกาสที่มี พยายามดับสิ่งที่เป็นอกุศลในจิตให้ดับไปโดยรวดเร็ว คอยควบคุมอารมณ์ความรู้สึกไม่ให้ปรุงแต่งไปกับผัสสะสิ่งกระทบทั้งหลาย รักษาจิตไว้ให้เป็นกุศล ตรวจสอบกาย ตรวจสอบจิตตรวจสอบความคิด ตรวจสอบการกระทำทบทวนถึงสิ่งที่ผ่านมาในหนึ่งวัน ว่าเวลาที่ผ่านไปนั้น จิตเราเป็นอย่างไร ใจเราอยู่กับกุศลหรืออกุศลฝ่ายไหนมากกว่ากัน

…พยายามประคับประคองจิตให้อยู่ในกุศลจิต โดยการมีสติและสัมปชัญญะควบคุมอยู่ พยายามตัดสิ่งที่เป็นอกุศลจิตออกไป ไม่ไปส้องเสพในอกุศลจิตทั้งหลายรักษาไว้ซึ่งสิ่งที่เป็นกุศล

…เป็นการฝึกตนอยู่ทุกขณะจิต ซึ่งมันไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะทรงไว้ได้ซึ่งสภาวธรรมเหล่านี้เพราะมีภาระหน้าที่ที่ต้องกระทำ ต้องทำงานต้องพบปะคลุกคลีกับหมู่คณะและญาติโยมจากหลากหลายถิ่นและอุปนิสัยที่แตกต่างกันภูมิธรรม ภูมิปัญญาแตกต่างกัน

…จึงต้องเตรียมกายเตรียมใจไว้สำหรับเผชิญกับปัญหา ผัสสะที่จะมากระทบที่จะเกิดขึ้นเฉพาะหน้าในทุกโอกาสและสถานการณ์ ซึ่งต้องควบคุมกายและจิต คุมความคิด ที่จะให้ไม่คล้อยตามกระแสโลกกระแสสังคมจนเกินไปทรงรักษาไว้ซึ่ง “สมณะจิต” …

…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๒๙ พฤศจิกายน ๒๕๖๔…