…จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๒๕…
…ความคิดเห็นของแต่ละคนนั้นเกิดจากวัยวุฒิ คุณวุฒิ พื้นฐานของครอบครัว สังคมรอบข้างและอารมณ์ความรู้สึกของเขาในขณะนั้น ถ้าเราเข้าใจในเรื่อง “จิตวิทยาของมนุษย์” เราก็จะเข้าใจในเหตุผลของแต่ละคนที่แตกต่างกันและสิ่งนั้นจะไม่สร้างความแตกแยก จากความเห็นที่แตกต่าง แต่จะเป็นพลังในการขับเคลื่อนไปสู่ความเจริญก้าวหน้าเพราะว่าเราจะได้มุมมองใหม่ๆในความเห็นที่แตกต่างกัน มันจะเกิดการพัฒนาทางความคิดขึ้นต่อไป…
…การเรียนรู้ของแต่ละบุคคลนั้นย่อมจะแตกต่างกันจากพื้นฐานที่ได้กล่าวมาและเมื่อเราเข้าใจในเรื่อง “จิตวิทยา” ที่มาของแต่ละบุคคลแล้วนั้น ปัญหามันก็จะไม่เริ่มที่ตัวเรา เมื่อรู้เห็นและเข้าใจ การให้อภัยก็จะตามมาเพราะว่าไม่ยึดถือมาเป็นสาระไม่เก็บมาเป็นข้อกังวลวุ่นวายใจการที่เราไปทุกข์ใจกับสิ่งเหล่านั้นมันเหมือนการไปเก็บกิเลสของเขามาปรุงแต่ง เพิ่มกิเลสให้แก่ตัวของเราเอง ซึ่งกิเลสภายในใจของเรานั้น มันก็มีมากอยู่แล้วยังชำระขัดเกลาไม่หมดเลยแล้วเราจะไปเก็บกิเลสของผู้อื่นมาเพิ่มอีกทำไม จงมองโลกในเชิงบวกเข้าไว้ แล้วเราจะพบกับความสุขใจ ไม่ต้องไปวุ่นวายทุกข์ใจกับกิเลสตัณหาของผู้อื่นดั่งคำสอนของครูบาอาจารย์ที่ท่านกล่าวไว้ว่า… “บุคคลย่อมแตกต่างกัน ด้วยธาตุและอินทรีย์บารมีที่สะสมกันมา”…
…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๑๓ ธันวาคม ๒๕๖๔…