…จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๔๖…
…เรียบเรียงธรรมเป็นคำกวี…
๐ มองโลก และมองธรรม
แล้วน้อมนำ มาปรับใช้
กับสิ่ง ที่เป็นไป
เพื่อให้เหมาะ สมกับกาล
๐ สติ ระลึกรู้
การตามดู จิตเป็นงาน
รู้ตน รู้ประมาณ
นั้นคือผู้ ประพฤติธรรม
๐ รู้กาย และรู้จิต
รู้ที่คิด รู้ที่ทำ
รู้ชอบ ประกอบกรรม
สิ่งนั้นหรือ คือความดี
๐ ความดี เริ่มที่จิต
เริ่มจากคิด ไม่ผิดที่
คิดดี และพูดดี
สิ่งที่คิด กิจที่ทำ
๐ รู้ธรรม และเห็นธรรม
ถ้าไม่ทำ ก็ก่อกรรม
รู้แล้ว ไม่น้อมนำ
เกิดผิดพลาด ให้เสียงาน
๐ รอยทางและรอยธรรม
ได้น้อมนำ ธรรมกล่าวขาน
บอกเล่า ประสพการ
ที่ผ่านมา เพื่อชี้แจง
๐ มากมาย หลายมุมมอง
ที่กลั่นกรอง มาแถลง
บอกเล่า ความเปลี่ยนแปลง
บนหนทาง ที่ผ่านมา
๐ ให้รู้ และให้คิด
ให้พินิจ ให้ศึกษา
เสริมสร้าง ทางปัญญา
เพิ่มทักษะ ให้แก่ตน
๐ เป็นคน ควรจะคิด
ให้ชีวิต มีเหตุผล
คุ้มค่า คำว่าคน
พิสูจน์ได้ ด้วยเวลา…
…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม…
…๔ มกราคม ๒๕๖๕…