…จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๕๖…
…บทเพลงแห่งรัตติกาล…
…ดึกดื่นในคืนค่ำ
ม่านเมฆดำปิดบังดาว
หลายหลากมากเรื่องราว
สายลมหนาวต้องกายา
…เหนื่อยนักอยากพักผ่อน
เพราะแรมรอนจมเหนื่อยล้า
รายทางที่ย่างมา
พบปัญหาสารพัน
…ก้าวพ้นช่วงวิกฤติ
ของชีวิตแห่งความฝัน
อยู่กับปัจจุบัน
ผ่านคืนวันอันยาวนาน
…บันทึกการเดินทาง
ทุกสิ่งอย่างที่ย่างผ่าน
บอกเล่าประสพการ
ด้วยวิญญาณของกวี
…มุมหนึ่งของชีวิต
จะถูกผิดไม่อาจชี้
มอบให้ด้วยไมตรี
บทกวีคนเดินทาง
…เดินบนเส้นทางธรรม
ที่จะนำแสงสว่าง
ปล่อยปละและละวาง
ทุกสิ่งอย่างที่ไม่ดี
…เผยแผ่หลักคำสอน
เป็นบทกลอนบทกวี
ทางธรรมเพื่อนำชี้
สิ่งชั่วดีที่กระทำ
…ความรู้อาจน้อยนิด
ไม่เคยคิดจะก่อกรรม
สิ่งที่ได้กระทำ
ช่วยชี้นำเพื่อนร่วมทาง
…ลิขิตตัวอักษร
เป็นบทกลอนเพื่อสรรค์สร้าง
ศรัทธาไม่เคยจาง
บทเส้นทางของสายธรรม…
…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๑๔ มกราคม ๒๕๖๕…