…จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๖๔…
…ทุกสิ่งอย่างที่ได้สร้างทำมาแล้วนั้นเป็นไปเพื่อประโยชน์ของพระพุทธศาสนาไม่ใช่เพื่อสนองตัณหาของตัวเราเองไม่ได้เป็นไปเพื่อหวังในลาภยศสรรเสริญแต่เป็นการทำหน้าที่ของกรรมกรธรรม
…ไม่หวั่นไหวในคำสรรเสริญหรือนินทารู้ในสิ่งที่คิดและกิจที่ทำ เป็นเพียงสายลมที่พัดผ่านกาลเวลา ผ่านมาแล้วก็จากไปทิ้งไว้เพียงความทรงจำที่งดงาม…
๐ใช่หวัง จะดังเด่น
จึงมาเป็น สมณะ
เพียงหวัง จะลดละ
ซึ่งทิฏฐิ และอัตตา
๐ เร่ร่อน และรอนแรม
ไปแต่งแต้ม แสวงหา
สัญจร ร่อนเร่มา
ร้อยสายน้ำ ร้อยภูดอย
๐ ลาภยศ และสรรเสริญ
ถ้าหลงเพลิน จิตเสื่อมถอย
พาใจ ให้เลื่อนลอย
จนหลงลืม คุณธรรม
๐ เกิดมา ทำหน้าที่
ตามวิถี กฎแห่งกรรม
เดินบน หนทางธรรม
เพื่อสั่งสม บารมี…
…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๒๒ มกราคม ๒๕๖๕…