…จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๗๖…
…ทุกอย่างเริ่มเข้าสู่ระบบที่กำหนดไว้ทั้งในเรื่องทางโลกและในเรื่องของทางธรรม ปรับกาย ปรับจิต ปรับสถานที่ให้เกิดความพอดีและความเหมาะสมตามอัตภาพ
…“เรียบง่าย ไร้รูปแบบ แต่ไม่ไร้สาระ” คือสภาวะของความเหมาะสมกับ จังหวะเวลา โอกาส สถานที่ บุคคล ตามเหตุผลและปัจจัย องค์ประกอบที่มีในขณะนั้นไม่ใช่การ ไร้กฎกติกา ไร้ระเบียบวินัยที่เป็นไปเพราะความมักง่าย ความขี้เกียจซึ่งสิ่งนั้นมันเกิดจากอกุศลจิต แต่เป็นการไม่เข้าไปยึดติดในรูปแบบและพิธีการจนเกินไป โดยดูตามความเหมาะสมมีกฎกติกาในชีวิต ในกิจทั้งหลายที่ควรทำ เป็นไปตามธรรมชาติตามความเหมาะสมของปัจจุบันธรรม…
…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม…
…๓ กุมภาพันธ์ ๒๕๖๕…