รำพึงธรรมในยามเย็นที่ริมสระน้ำ

…รำพึงธรรมในยามเย็นที่ริมสระน้ำ…

…ได้เขียนบทความและบทกวีธรรมมามากมายหลายพันบท ตลอดระยะเวลาที่เข้ามาสู่โลกของอินเตอร์เน็ตการสื่อสารที่ไร้พรมแดน นำเสนอซึ่งมุมมองความคิดเห็น ในเรื่องทางโลกและทางธรรม โดยไม่ได้คาดหวังผลตอบรับใด ๆ ที่จะเกิดขึ้น เป็นเพียงการบันทึกความรู้สึกนึกคิดของตนในแต่ละช่วง จังหวะเวลาและโอกาส และนำมาแบ่งปันแก่ผู้ที่สนใจใคร่ในธรรมทั้งหลายเพื่อได้ศึกษาแลกเปลี่ยนความคิดมุมมองแก่กัน บทความ บทกวีทุกบทนั้นได้เขียนเพื่อย้ำเตือนจิตสำนึกของตนเอง…

…มีสติ ระลึก นึกให้รู้
จงตามดู กายจิต อย่างชิดใกล้
มีสติ อยู่กับ ลมหายใจ
กำหนดไป ให้รู้ ดูทั่วกาย

… รู้ลมเข้า ลมออก บอกตัวถูก
รู้จักผูก รู้จักแก้ รู้ความหมาย
เตรียมต้นทุน บุญกุศล ไว้ก่อนตาย
ให้จิตคลาย ลดละ จากอัตตา

…ศึกษาธรรม แล้วนำมา ปฏิบัติ
เพื่อขจัด ตัวกิเลส ต้นปัญหา
ลดความหลง ความโลภ และโกรธา
ภาวนา เจริญจิต เจริญธรรม

…ทำกายใจ ให้โปร่ง และโล่งเบา
โดยไม่เอา ความคิด จิตใฝ่ต่ำ
ให้กิเลส ตัณหา เข้าครอบงำ
เดินตามธรรม ตามทาง สร้างมงคล

…เชื่อ…เมื่อคิด พินิจ และศึกษา
มั่น…คงมา เมื่อเห็น เป็นเหตุผล
ศรัทธา…มี อย่าเพียงเห็น เป็นของตน
สามัคคี … จะชี้ชน หนทางชัย

…อย่าเพียงคิด เพียงฝัน วันวันหนึ่ง
รู้ให้ซึ้ง เมื่อผิด คิดแก้ไข
จงมาดู ความคิด จิตกายใจ
รู้อะไร ไม่สู้ รู้ตัวเอง

…เมื่อรู้ธรรม จงเอาธรรม นำความคิด
อย่าให้จิต ฝ่ายต่ำ มาข่มเหง
การทำดี เพื่อละชั่ว อย่ากลัวเกรง
ตัวเราเอง เป็นที่พึ่ง พึงกระทำ

…อย่าเพียงแต่ ชื่นชม ผู้อื่นเขา
แต่ตัวเรา ไม่สร้างเสริม กลับตกต่ำ
เพราะรู้ธรรม เห็นธรรม แต่ไม่ทำ
จึงเกิดกรรม เป็นได้ เพียงใบลาน

… “ไม่มีใคร รู้ซึ้ง เท่าหนึ่งจิต
รู้ความคิด รู้ธรรม นำประสาน
ให้เหมาะสม กับหน้าที่ และการงาน
จะทำการ สิ่งใด ให้มีธรรม”

…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม…
…๒๙ พฤษภาคม ๒๕๖๕…