…จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๙๓…
…การระลึกนึกถึงความตายนั้นมันไม่ใช่สิ่งที่น่ากลัว แต่เป็นการเตรียมตัวเตรียมใจไว้ก่อนตายเพื่อความจางคลายในการยึดถือทั้งหลายในสิ่งที่เป็นรูปธรรมวัตถุจะได้เบาบางลง อัตตาและทิฏฐิทั้งหลายนั้นก็จะเบาบางลง ความโลภความหลงทั้งหลายก็จะค่อย ๆ หายไปเพราะชีวิตนี้ไม่มีวัตถุอะไร ที่จะนำติดตัวไปได้เมื่อตายจาก มีเพียงกรรมสิ่งที่ได้ทำไปนั้น ที่จะติดตามตัวเราไปในปรโลก ทั้งสิ่งที่เป็นบุญและเป็นบาปจึงต้องคิดและพิจารณาว่า ทำอย่างไรให้ตายไปอย่างมีความสุข ไม่ต้องทุกข์ในขณะใกล้จะสิ้นลม การระลึกนึกถึงความตายอยู่เสมอนั้น จะทำให้จิตนั้นไม่หวั่นไหวต่อความตายที่จะมาถึงในอนาคต ซึ่งทุกคนต้องประสพไม่อาจจะหลีกเลี่ยงได้….
…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม…
…๒๒ กุมภาพันธ์ ๒๕๖๕…