จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๙๕

…จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๙๕…

…พิจารณาธรรมในยามค่ำคืน…

…สิ่งทั้งหลายรอบกายของเรานั้นล้วนสงเคราะห์เข้ากับธรรม หากเรานั้นได้นำมาคิดและพิจารณาถึงที่มาและที่ไป ในสิ่งเหล่านั้นสงเคราะห์เข้าหาหลักธรรมโดยการพิจารณาให้เห็นถึงคุณถึงโทษ เห็นสิ่งที่เป็นประโยชน์และมิใช่ประโยชน์ของธรรมชาติทั้งหลายนั้น รู้เห็นถึงสภาวะการเกิดดับของอารมณ์ความรู้สึกทั้งหลายของจิต โดยการมีสติและสัมปชัญญะควบคุมคุ้มครองจิต

…ให้คิพิจารณารู้เท่าทันสภาวะของอารมณ์ทั้งหลายที่เกิดขึ้นเมื่อมีผัสสะมากระทบไม่เผลอสติไปปรุงแต่งคล้อยตามในอารมณ์ทั้งหลายที่เกิดขึ้นมานั้นย้อนจิตเข้ามาพิจารณาในกายในจิตของตัวเราที่เปลี่ยนแปลงไปจนเห็นที่เกิดของอารมณ์ความรู้สึกทั้งหลาย เห็นสภาวะของการตั้งอยู่รู้สภาวะที่จะทำให้อารมณ์เหล่านั้นดับไป สิ้นความสงสัยในสิ่งเหล่านั้นจิตก็จะสามารถละวางไม่เข้าไปยึดติดปรุงแต่งในอารมณ์ที่เกิดขึ้นนั้นเมื่อไม่ยึด ไม่ถือ ไม่ปรุงแต่งสิ่งนั้นก็ย่อมจะดับไป ใจก็จะพบกับความสงบ สิ่งทั้งหลายทั้งปวงในธรรมชาตินั้น มันเป็นเช่นนั้นเอง …

…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๒๔ กุมภาพันธ์ ๒๕๖๕…