…จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๙๖…
…”เมื่อบุคคลไม่ประมาทแล้ว กุศลธรรม
ที่ยังไม่เกิด ย่อมเกิดขึ้นและอกุศลธรรม
ที่เกิดขึ้นแล้วย่อมเสื่อมไป “
…” อปฺปมตฺตสฺส อนุปฺปนฺนา เจว
กุสลา ธมฺมา อุปฺปชฺชนฺติ อุปฺปนฺนา
จ อกุสลา ธมฺมา ปริหายนฺติ” …
… พุทธสุภาษิต เอกนิบาต ๒๐/๑๑…
๐ คำเอยคำครูสอน
แต่เก่าก่อนโบราณมา
คำนั้นมีคุณค่า
เตือนสติควรจดจำ
๐ จำไว้ในดวงจิต
เอามาคิดเอามาทำ
ทางดีท่านชี้นำ
ให้ก้าวไปในมรรคา…
…คำครูบทที่ ๑…
…ยังไม่รวย อยู่อย่างรวย ไม่มีวันรวย
ยังไม่จน อยู่อย่างจน ไม่มีวันจน…
๐ บทนี้สอนให้คิด
ถึงชีวิตของผู้คน
อวดรวยก็เพราะจน
อยากให้เขาคิดว่ารวย
๐ ไม่จนอยู่อย่างจน
ประพฤติตนไปได้สวย
ไม่อวดว่าตนรวย
คนเช่นนี้ไม่มีจน…
…บทที่ ๒…
…การอวดว่ารู้ในสิ่งที่ไม่รู้น่าละอาย
ยิ่งกว่าการสารภาพว่าไม่รู้ ในสิ่งที่ไม่รู้…
๐ คนโง่อวดฉลาด
เพราะว่าขาดซึ่งปัญญา
ไม่คิดพิจารณา
สักแต่พูดพร่ำออกไป
๐ อยากให้ใครเขารู้
ว่าตัวกูปัญญาไว
รู้หมดทุกเรื่องไป
แต่จริงแล้วไม่รู้เลย
๐ คนฟังเขาก็รู้
และนั่งดูอยู่เฉยเฉย
ปล่อยให้เลยตามเลย
ไม่อยากขัดให้เขาอาย…
…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๒๕ กุมภาพันธ์ ๒๕๖๕…