…จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๙๙…
…การปฏิบัติธรรมนั้น มิได้ทำให้เราหมดกิเลส แต่ทำให้เราได้เห็นกิเลสที่ซ่อนอยู่ในใจของเรา ที่เรายังไม่เคยเห็นหรือไม่เคยสนใจในสิ่งนั้นทำให้เรารู้เท่าทันกิเลสที่เกิดขึ้นและมีอยู่แล้ว ในจิตใจของเรา…
…ขุนเขาทะเลหมอก จุดสูงสุดบนยอดดอย ก้าวเดินย่ำไปตามใจปรารถนา ผ่านวันเวลามามากมาย พบพานทั้งสิ่งที่ดีและเลวร้าย หลากหลายเรื่องราวมากมาย สิ่งที่ทิ้งไว้คือความทรงจำ
…เคยหวังและตั้งใจเที่ยวท่องไปทั่วทุกถิ่น สัมผัสไอกลิ่นแห่งธรรมชาติ ไม่ว่าจะเป็นภาคเหนือ ภาคกลางภาคใต้ ภาคตะวันออก หรือภาคอีสาน ทุกเชื้อชาติทุกภาษาหรือทุกศาสนาล้วนมีที่มาจากเหตุเดียวกัน
…ไม่ว่าจะเป็นใคร ต่างก็เป็นไปที่คล้ายกัน ล้วนต่างดิ้นรนแสวงหาเพื่อให้ได้มาซึ่งความสุข จึงกลายเป็นความทุกข์ไม่รู้สิ้นได้ พบเพียงเศษชิ้นแห่งความสุขที่เจือด้วยทุกข์ปลอมปนเสมอมา
…อนิจจา ตัวเราก็เช่นกัน…
…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๒๘ กุมภาพันธ์ ๒๕๖๕…