…เรียงร้อยธรรมไปตามกาล บทที่ ๙๓…
…สรรพสิ่งทั้งหลายในโลกนี้ “มันก็เป็นเช่นนั้นเอง” ตามที่พระพุทธองค์ทรงพยากรณ์ไว้ว่า “จิตใจคนจะเสื่อมไปจากคุณธรรมตามกาลและเวลา จนสิ้นสุดพระศาสนา เมื่อครบ ๕,๐๐๐ ปี” เพราะโลกนี้เปลี่ยนแปลงไปตามกฎของพระไตรลักษณ์ แต่ขอเพียงความเสื่อมจากคุณธรรมนั้น อย่าเกิดจากเราเป็นผู้กระทำก็เพียงพอแล้ว…
… วันเวลา ผ่านไป ไม่หยุดนิ่ง
สรรพสิ่ง แปรเปลี่ยน ตามสมัย
ช่วงชีวิต นั้นอาจ ไม่ยาวไกล
สร้างอะไร ให้ชีวิต คิดรึยัง
…ชีวิตอย่า ไร้ค่า กว่าใบไม้
จงก้าวเดิน ต่อไป อย่าสิ้นหวัง
อย่าท้อแท้ ให้หัวใจ ไร้พลัง
ลืมความหลัง ที่พลั้งพลาด ให้ขาดไป
…อย่าไปโทษ โชคชะตา ว่าฟ้าแกล้ง
อย่าเสแสร้ง กลบเกลื่อน จงแก้ไข
ที่ผ่านมา นั้นผิดพลาด จากเหตุใด
อย่าโทษใคร มองที่เรา เจ้าของงาน
…เมื่อยอมรับ ความจริง สิ่งที่เกิด
ไม่ละเมิด ศีลธรรม ที่พร่ำขาน
ก็จะเห็น ที่มา ของเหตุการณ์
สิ่งที่ผ่าน มานั้น มันเป็นกรรม
…จงปรับปรุง เปลี่ยนแปลง เร่งแก้ไข
ชีวิตใหม่ จะได้ ไม่ตกต่ำ
เดินคู่ไป ในทางโลก และทางธรรม
สติย้ำ เตือนจิต อย่าผิดทาง
… จงพอใจ ในสิ่ง ที่เป็นอยู่
จงเรียนรู้ ในสิ่ง จะเสริมสร้าง
ให้เจริญ ก้าวหน้า ดั่งที่วาง
ตามแบบอย่าง ชีวิต ที่คิดครอง
…คุณ…คิดดี แล้วหรือ ที่กระทำ
มา…ถลำ ทำชั่ว ให้มัวหมอง
ทำ…สิ่งใด โปรดคิด ใช้จิตตรอง
อะไร…ถูก อะไรต้อง จงตรองดู…
…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม…
…๓ มิถุนายน ๒๕๖๕…