รำพึงธรรมตามรายทาง บทที ๔

…รำพึงธรรมตามรายทาง บทที ๔…

…บทบาทและหน้าที่ของชีวิต…

…ความสำเสร็จของชีวิตไม่ได้ขึ้นอยู่กับทรัพย์สินเงินทองเป็นตัวชี้วัดความรวยหรือความจนแต่มันอยู่ที่ความสุขความพอใจในสิ่งที่มีและสิ่งที่เป็นว่าใครนั้นจะมีมากน้อยกว่ากันเพียงใดความสำเร็จนั้นเกิดได้เมื่อใจนั้นพอ…

…แต่สิ่งสำคัญในการดำเนินชีวิตคือการรู้จักใช้ชีวิตให้อยู่กับความพอดีต้องใช้ให้น้อยกว่ารายรับที่ได้มา ชีวิตนี้จึงจะมีเหลือมากกว่าขาด คนที่จนนั้นจะยิ่งจนเพราะทำตัวรวย คนที่รวยนั้นยิ่งรวยเพราะทำตัวจน…

…ดำเนินชีวิตให้เป็นปกติในความพอดี รู้จักบทบาทและทำตามหน้าที่ของตน อย่าได้สับสนในบทบาทของชีวิต พึงพอใจในสิ่งที่มีและในสิ่งที่เป็น มีความเพียรพยายามทำในสิ่งที่ถูกต้อง ดำเนินชีวิตไปตามทำนองคลองธรรม แล้วความสำเร็จนั้นจะเกิดกับคุณเอง…

…ดอกบัวบาน งามเด่น เป็นสง่า
เสียงนกกา ขับขาน กังวานใส
วันเวลา แห่งชีวิต ล่วงเลยไป
เช้าวันใหม่ ตื่นขึ้นมา รับอรุณ

…อรุณรุ่ง เรืองรอง แสงทองส่อง
นั่งเหม่อมอง พาใจ ให้อบอุ่น
ธรรมชาติ สรรค์สร้าง อย่างสมดุลย์
ธรรมชาติ มีคุณ เกินบรรยาย

…สายลมพัด โชยมา จากชายเขา
ลมแผ่วเบา พัดมา เมื่อยามสาย
สายลมเย็น พัดผ่าน ให้สบาย
ลมต้องกาย สบายใจ ไร้กังวล

…นั่งทบทวน ชีวิต ที่ผ่านมา
มองหาค่า ควรคู่ ซึ่งเหตุผล
นับเป็นบุญ ที่ได้เกิด มาเป็นคน
เป็นกุศล ได้สร้าง เส้นทางดี

…ชีวิตนี้ ไม่ยืนยาว อย่างที่คิด
ควรจะใช้ ชีวิต ให้ถูกที่
ทำชีวิต ให้พอเพียง และพอดี
ทุกอย่างมี เหตุและผล ค้นให้เจอ

…ช่วงเวลา ของชีวิต ที่เหลืออยู่
ควรเรียนรู้ สร้างสรรค์ อยู่เสมอ
อย่าประมาท ปล่อยใจ ให้พลั้งเผลอ
สิ่งที่เจอ ควรคิด พิจารณา

…ทุกสิ่งอย่าง อยู่ใน พระไตรลักษณ์
ไปตามหลัก ที่ได้เห็น และศึกษา
มีเกิดขึ้น ตั้งอยู่ แล้วจากลา
อนิจจา ทุกขัง อนัตตา

…อย่าประมาท ในวัย ที่เหลืออยู่
เร่งกอบกู้ ให้ชีวิต มีเนื้อหา
อย่ามัวรอ โอกาส และเวลา
วันข้างหน้า อาจไม่มี ให้ได้เจอ….

…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๕ มีนาคม ๒๕๖๕…