รำพึงธรรมกับกาลเวลาที่ผ่านพ้นไป

…รำพึงธรรมกับกาลเวลาที่ผ่านพ้นไป…

…แต่ละวันที่ผ่านพ้นไป อารมณ์ต่าง ๆ เกิดขึ้นมากมาย เกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไปตามเหตุและปัจจัยที่ปรุงแต่ง สลับสับเปลี่ยนกันไป กุศลจิตบ้างอกุศลจิตบ้างปะปนกันไปแล้วแต่เหตุและปัจจัยที่มากระทบ ซึ่งส่วนใหญ่เราจะรู้เท่าทันเฉพาะอกุศลจิต เพราะเรากลัวโทษภัยของมัน แต่ส่วนที่เป็นกุศลจิตนั้นเราไม่ค่อยจะพิจารณาถึงคุณถึงโทษของมัน

…เพราะจิตเรานั้นไปยินดีเพลิดเพลินหลงในอารมณ์แห่งกุศลจิต ทำให้ลืมคิดและพิจารณา เกิดความประมาทขาดสติและสัมปชัญญะ ไม่รู้เท่าทันปัจจุบันธรรมอยู่กับความคิด ความฝันและจินตนาการของการสร้างบุญ สร้างบารมี เพลินในความคิดจิตปรุงแต่งในกุศลแต่จิตไม่ได้พัฒนาคือเพียงแต่ได้คิดและสิ่งที่คิดนั้นไม่สามารถทำให้เป็นรูปธรรมได้

…เพราะว่าบางครั้งเหตุและปัจจัยนั้นยังไม่พร้อม เรายังไม่ได้สร้างเหตุและปัจจัยสำหรับสิ่งนั้นเลย แต่เราไปนึกถึงผลของความสำเร็จและประโยชน์ที่จะได้รับในสิ่งที่เรากำลังปรุงแต่งจินตนาการ มันเลยทำให้เราประมาทขาดสติและสัมปชัญญะ ไม่ได้อยู่กับปัจจุบันธรรม ความเป็นจริงทั้งหลาย…

…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๔ มิถุนายน ๒๕๖๕…