…กล่าวบอกแก่ผู้คนที่มาหาเพื่อสนทนาธรรมเสมอว่า…
…การปฏิบัติธรรมนั้น มันคล้ายกับการปลูกต้นไม้ ผู้ปลุกต้องมีความอดทนที่จะรอให้เห็นผล เฝ้าดูการเจริญเติบโตของต้นไม้นั้นรอจนถึงวันที่มันแตกดอกออกผล ให้เราได้ชม ได้ใช้หรือได้กินซึ่งทั้งหมดทั้งสิ้นนั้น มันต้องใช้ระยะเวลาแห่งการเฝ้ารอคอยหมั่นดูแลและบำรุงรักษา มิให้ต้นไม้นั้นมีอันตรายจากสิ่งที่จะมารบกวนส่วนการเจริญเติบโตของต้นไม้นั้น มันเป็นไปตามกาลเวลาและอายุของมัน
…การปฏิบัติธรรมก็เช่นกัน มันต้องใช้ระยะเวลาแห่งการสะสมอบรมอินทรีย์ให้แก่กล้า หมั่นปฏิบัติฝึกฝนอยู่เนืองนิจ จนเป็นกิจวัตรประจำตัว จากสิ่งแปลกใหม่กลายเป็นสิ่งที่คุ้นเคยและกลายเป็นอุปนิสัยซึ่งมันก็ต้องใช้ระยะเวลาแห่งการกระทำ แต่ผู้ปฏิบัติธรรมส่วนใหญ่นั้นต่างหวังผลสำเร็จกันในระยะเวลาที่รวดเร็ว ไม่มีความอดทนในการประพฤติปฏิบัติหวังผลตอบรับในระยะเวลาอันสั้น และเมื่อไม่เป็นไปตามที่ใจของตนต้องการจึงทำให้ละทิ้งการปฏิบัติ โดยมักจะอ้างกันว่า…ไร้วาสนา ไร้บารมี…ทั้งนี้เกิดจากการที่ไม่มีพยายามและความอดทน หวังผลสำเร็จจากการปฏิบัติโดยเร็วไว
…การปฏิบัติธรรมจึงคล้ายกับการปลูกต้นไม้ หน้าที่ของผู้ปลูกคือการบำรุงรักษาการเจริญเติบโตนั้น มันเป็นไปตามธรรมชาติของต้นไม้แต่ละชนิดนั้น มันมีระยะเวลาที่แตกต่างกัน ซึ่งทุกสิ่งทุกอย่างนั้น มันต้องใช้ระยะเวลาแห่งการรอคอย…
…ด้วยความปรารถนาดีและไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม-วจีพเนจร…
…๖ ธันวาคม ๒๕๕๔…