…ปรารภธรรมระหว่างแวะพักรถ…
…การปฏิบัติธรรมนั้นไม่ได้อยู่แต่เพียงรูปแบบ ทางกาย คือต้องสมาทานศีลนุ่งขาวห่มขาว นั่งสมาธิ ต้องเดินจงกรมแต่เพียงเท่านั้น แต่สิ่งที่สำคัญของการปฏิบัติธรรมก็คือการมีสติและสัมปชัญญะ อยู่กับ กาย เวทนา จิตและธรรม ตามความเหมาะสมของจังหวะ เวลา โอกาส สถานที่ บุคคล
…ซึ่งถ้าเราไปยึดถือเพียงรูปแบบภายนอกทางกาย ว่าต้องทำอย่างนั้นต้องทำอย่างนี้ จึงจะเป็นการปฏิบัติธรรมมันก็จะเป็นสีลพรตปรามาสไปทันที…
…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๑๑ มิถุนายน ๒๕๖๕…