…ความทรงจำเกี่ยวกับวันสุนทรภู่…
…จากความทรงจำเมื่อสี่สิบกว่าปีที่ผ่านมา ในสมัยที่ยังเป็นนักเรียนมัธยมศึกษาตอนปลาย (เด็ก ม.ศ.) ทางจังหวัดเขาจัดงานวันสุนทรภู่ที่โรงเรียนสตรีสุราษฎร์ธานีและได้ส่งหนังสือไปยังโรงเรียนต่างๆให้จัดส่งตัวแทนมาแข่งตอบปัญหาเกี่ยวกับสุนทรภู่ ซึ่งทางโรงเรียนได้คัดเลือกตัวแทนนักเรียนไว้ล่วงหน้าแล้ว ๒ ท่าน แต่เมื่อถึงวันงาน ตัวแทนทั้งสองท่านนั้นได้ถอนตัวเพราะกลัวแพ้
…ทางโรงเรียนจึงต้องประกาศหาอาสาสมัครไปแข่งตอบปัญหาแทนซึ่งก็ไม่มีใครกล้าไป เพราะกลัวจะไปทำขายหน้าให้อายโรงเรียนอื่นเขาเมื่อหาใครไม่ได้ คณะครูเลยมาบังคับให้ข้าพเจ้าไปเป็นตัวแทนของโรงเรียนเพราะต้องการส่งไปให้พ้นๆโรงเรียนจะได้ไม่อยู่กวนครูและนักเรียนคนอื่นจึงจำเป็นต้องไปและต้องเดินไปเองจากโรงเรียนไปสถานที่จัดงานระยะทางเกือบ ๓ ก.ม. ไม่มีครูผู้ปกครองนำไปต้องเดินไปกันเอง
…จึงชวนเพื่อนๆที่ไม่อยากเข้าเรียนไปเที่ยวกัน หลอกว่าจะพาไปดูสาวๆไปกัน ๗-๘ คน ซึ่งเป็นผู้ชายทั้งหมดพวกผู้หญิงนั้นไม่มีใครไปด้วยเลยที่งานเขามีการแข่งขันตอบปัญหาเกี่ยวกับเรื่องราวประวัติของสุนทรภู่และมีการแข่งขันแต่งกลอนสดด้วยก็ลงแข่งทั้งสองรายการ
…โดยบังคับเพื่อนที่ไปด้วยให้ขึ้นไปอีกหนึ่งท่านเพื่อให้ครบทีมตามกติกา (เอาขึ้นไปเป็นตัวประกอบ) ซึ่งผลของการแข่งขันการตอบปัญหา ปรากฏว่าได้ที่ ๒ รางวัลรองชนะเลิศอันดับหนึ่งแพ้โรงเรียนที่เขาเตรียมตัวมาล่วงหน้า
…ส่วนการประกวดแต่งกลอนสดนั้น ปรากฏว่าได้รางวัลที่ ๑ คือชนะเลิศเรื่องที่ให้แต่งนั้น เปิดซองกันบทเวทีไม่มีการรู้ล่วงหน้า เสร็จพิธีการแล้วเดินถือของรางวัลกลับมาที่โรงเรียนแจ้งผลการแข่งขันให้คณะครูรับทราบไม่มีคุณครูท่านไหนเชื่อว่าเป็นเรื่องจริงต้องให้คุณครูท่านหนึ่งขับรถไปถามที่โรงเรียนที่จัดงานว่าเป็นเรื่องจริงหรือไม่มันเป็นอะไรที่ตลกดี เพราะก่อนหน้านั้นวันที่ ๒๕ มิถุนายน ถูกเรียกตัวไปทำโทษที่หน้าเสาธง คดีไปทะเลาะวิวาทกับเด็กวิทยาลัยเทคนิค
…แต่วันที่ ๒๗ มิถุนายน ถูกเชิญตัวไปหน้าเสาธง เพื่อประกาศเกียรติคุณเป็นผู้สร้างชื่อเสียงให้ทางโรงเรียนทำเลยทำให้จดจำมาได้ถึงทุกวันนี้
…นี้คือความทรงจำที่ดีงามเกี่ยวกับวันสุนทรภู่ ๒๖ มิถุนายน…
…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๒๖ มิถุนายน ๒๕๖๕…