…กระแสธรรมพัดผ่านกาลเวลา…
…โกโธ ธัมมานัง ปริปันโถ ความโกรธเป็นอันตรายต่อสติและปัญญาของตนเองถ้าเผลอสติหลงไปกับอารมณ์นั้น มันจะเป็นการทำลายตนเอง ความโลภและความโกรธจึงเป็นอันตรายต่อธรรมทั้งหลาย ทำลายชื่อเสียง เกียรติยศและความดีทั้งหลายให้พังพินาศลง…
…ธรรมะจากใบไม้ สิ่งรอบกายล้วนคือธรรม…
๐ ร่วงหล่น บนทางเท้า
ทุกค่ำเช้า เฝ้าปัดกวาด
รักษา ความสะอาด
มิให้ขาด ในทุกวัน
๐ ใบไม้ เจ้าร่วงหล่น
ตามกาลกล เป็นเช่นนั้น
ร่วงหล่น ทุกคืนวัน
เปลี่ยนแปรผัน ตามเวลา
๐ ร่วงหล่น ลงสู่พื้น
ร่วงลงคืน พสุธา
ตามกาล และเวลา
มีเกิดมา และดับไป
๐ ใบไม้ ให้ร่มเงา
เมื่อยามเจ้า เขียวสดใส
ไม่นาน ก็จากไป
ใบไม้ใหม่ มาทดแทน
ร่วงหล่น ลงสู่พื้น
เจ้ากลับคืน สู่ดินแดน
๐ มิเคย จะหวงแหน
เจ้าทดแทน คุณแผ่นดิน
เปื่อยเน่า ย่อยสลาย
มีความหมาย หมดทั้งสิ้น
พันธุ์ไม้ ได้ดูดกิน
ตอบแทนดิน ถิ่นที่มา
๐ ใบไม้ แม้นน้อยนิด
แต่ชีวิต ไม่ไร้ค่า
ตั้งแต่ กำเนิดมา
มีคุณค่า นับอนันต์
๐ คนเรา นั้นควรคิด
ถึงชีวิต ที่เป็นนั้น
ผ่านคืน และผ่านวัน
เคยสร้างสรรค์ ประโยชน์ใด
๐ ชีวิต อย่าไร้ค่า
อย่าน้อยกว่า เจ้าใบไม้
รีบสร้าง หนทางไป
เพื่อสิ่งใหม่ ที่มั่นคง
๐ มั่นคง ดำรงอยู่
และเป็นผู้ ไม่โลภหลง
ความดี นี้ยืนยง
จะเสริมส่ง ซึ่งศรัทธา
๐ ชีวิต ที่เหลืออยู่
จงเรียนรู้ และศึกษา
เสริมสร้าง ทางปัญญา
และรักษา คุณธรรม
๐ คุณธรรม นำชีวิต
คุ้มครองจิต และชี้นำ
ก่อเกิด กุศลกรรม
ที่จะนำ สู่ความดี…
…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๘ กรกฎาคม ๒๕๖๕…