เตือนตนเองอยู่เสมอ

…เตือนตนเองอยู่เสมอว่า “จงอย่าใช้ความนึกคิดปรุงแต่งของเราไปผูกติดหรือผูกมัดผู้อื่น ให้ผู้อื่นต้องเป็นไปตามความต้องการของเรา ตามความอยากของเราเพราะว่าเราไม่ได้เป็นเจ้าของชีวิตใคร เรามีแต่หน้าที่ ที่ต้องทำเท่านั้น”

…เพราะว่าบางครั้งนั้นด้วยความปรารถนาดี ที่ต้องการให้บรรดาลูกศิษย์ได้รู้ธรรมและมีระเบียบวินัย มีความเจริญก้าวหน้าในธรรมจึงได้เน้นย้ำกระตุ้นเตือนเขาเหล่านั้นจนมากเกินไป ซึ่งบางครั้งเขาเหล่านั้นยังอยู่ในสภาพที่ไม่พร้อมที่จะปฏิบัติตามที่เราสั่งสอน จึงต้องเตือนตนเองอยู่เสมอไม่ให้เผลอสติในการสั่งสอนลูกศิษย์ทั้งหลาย…

…ขุนเขาทะเลหมอก
จุดสูงสุดบนยอดดอย
ร้อยป่าร้อยลำธารเคย
ก้าวเดินย่ำไปตามใจปรารถนา
ผ่านวันเวลามามากมาย
สิ่งที่ทิ้งไว้คือความทรงจำ

…เคยหวังและตั้งใจ
เที่ยวท่องไปทั่วทุกถิ่น
สัมผัสไอกลิ่นแห่งธรรมชาติ
ไม่ว่าภาคใต้หรือภาคเหนือ
ทุกเชื้อชาติทุกภาษา
ล้วนมีที่มาจากเหตุเดียวกัน

…ไม่ว่าจะเป็นใคร
ต่างก็เป็นไปที่คล้ายกัน
ล้วนต่างดิ้นรนแสวงหา
เพื่อให้ได้มาซึ่งความสุข
จึงกลายเป็นความทุกข์ไม่รู้สิ้น
ได้พบเพียงเศษชิ้นแห่งความสุข
ที่เจือด้วยทุกข์ปลอมปนเสมอมา

…อนิจจา ตัวเราก็เช่นกัน…

…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๑๓ กรกฎาคม ๒๕๖๕…