…ใคร่ครวญธรรมตามกาลเวลา บทที่ ๒๒…
…เร่ร่อนอยู่บนถนนที่ทอดยาว มากมายด้วยยวดยานที่ผ่านไปมา เลี้ยวซ้าย เลี้ยวขวาไปตามเส้นทาง หยุดบ้างพักบ้างเมื่อเหนื่อยล้า พบปะเจรจากับเพื่อนผู้ร่วมทาง ต่างคนต่างมีเป้าหมายของการเดินทาง
…เก็บเกี่ยวทุกอย่างที่เป็นประสบการณ์เรียนรู้ชีวิตและความคิดของผู้ร่วมทางนำมาเป็นแบบอย่างและปรับใช้ให้เหมาะสมกับความเป็นไปของชีวิตจังหวะ เวลา โอกาส สถานที่ และบุคคลคือเหตุผล และความเหมาะสม ของการดำเนินการ มองทุกสิ่งทั้งสองอย่างทั้งคุณและโทษ ให้เห็นประโยชน์และมิใช่ประโยชน์ของสิ่งเหล่านั้นจัดสรรทุกอย่างให้อยู่บนความเหมาะสม
…เรียนรู้และพอใจในสิ่งที่มีและเป็นอยู่ทำให้ดู อยู่ให้เห็น สอนให้เป็น แล้วก็ปล่อยทำหน้าที่ของผู้ให้… ให้สมบูรณ์… สิ่งที่จะเกิดขึ้นต่อไปเป็นเรื่องของวิบากกรรม…
…แด่การเดินทางของชีวิต…
…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๕ สิงหาคม ๒๕๖๕…