ใคร่ครวญธรรมตามกาลเวลา บทที่ ๕๗

…ใคร่ครวญธรรมตามกาลเวลา บทที่ ๕๗…

…การปฏิบัติธรรมไม่ได้ทำให้ เรานั้นฉลาดขึ้น แต่ทำให้เรา เห็นความโง่ความหลงผิด ในอดีต ของเราที่ผ่านมา ปฏิบัติมากก็เห็นมากขึ้น…

…จิต
อ่อนแอและหวั่นไหว
แปรเปลี่ยนไปทุกเวลา
ปรุงแต่งอยู่เรื่อยมา
ไม่เคยหยุดสงบนิ่ง

…สติ
เพียรพยายามตามดูจิต
คอยเหนี่ยวรั้งมิให้พลั้งเผลอ
เตลิดออกไปนอกลู่นอกทาง
เป็นดั่งควาญที่บังคับช้าง

…จิต
ได้รับการฝึกฝนที่ดี
มีสติเป็นนายควบคุมอยู่
ต่อสู้กับหมู่มารทั้งหลาย
อันได้แก่ กิเลส ตัณหา อุปาทาน
รู้เท่าทันอารมณ์ ไม่หลงคล้อยตาม
จิตก็เป็นอิสระจากพันธะแห่งหมู่มาร
ความฟุ้งซ่านกังวลทั้งหลายก็หายไป
จิตนั้นก็ได้พบซึ่งความสงบที่แท้จริง…

…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๑๐ กันยายน ๒๕๖๕…