…ใคร่ครวญธรรมไปตามกาล บทที่ ๙…
…การปรุงแต่งในปุญญาภิสังขาร บางครั้งก็เป็นทุกข์ได้ เพราะว่าเกินความพอดี ทำให้เกิดความฟุ้งซ่านได้ไม่ว่าจะทำอะไรก็ตาม ต้องอยู่บนพื้นฐานของความพอดีและความเหมาะสม ไม่เช่นนั้นแล้วจะทำให้เป็นทุกข์เป็นโทษได้ เพราะว่าเกินกำลัง…
จึงต้องพยายามควบคุมความคิดความอยาก ให้อยู่ในกรอบในกฎเกณฑ์ของความพอดี ประคับประคองจิตไว้ให้เป็นกุศลจิตตลอดเวลา ทรงไว้ในอารมณ์ปิติกำหนดสติและสัมปชัญญะพิจารณาธรรมตามดูตามรู้ตามเห็นในอารมณ์ที่เกิดขึ้น ทำความรู้ตัวทั่วพร้อม โปร่ง โล่ง เบา สบาย ดำรงทรงไว้ซึ่งความเป็นกุศลจิตทั้งหลายเพื่อให้เกิดความเจริญในธรรม…
…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๒๓ กรกฎาคม ๒๕๖๕…