ใคร่ครวญธรรมไปตามกาล บทที่ ๒๑

…ใคร่ครวญธรรมไปตามกาล บทที่ ๒๑…

…ได้กล่าวบอกแก่ผู้คนที่มาหาเพื่อสนทนาธรรมเสมอว่าการปฏิบัติธรรมนั้นมันคล้ายกับการปลูกต้นไม้ ผู้ปลูกต้องมีความอดทนที่จะรอให้เห็นผลเฝ้าดูการเจริญเติบโตของต้นไม้นั้นรอจนถึงวันที่มันแตกดอกออกผลให้เราได้ชม ได้ใช้ผลหรือได้เก็บกินซึ่งทั้งหมดทั้งสิ้นนั้น มันต้องใช้ระยะเวลาแห่งการเฝ้ารอคอยหมั่นดูแลและบำรุงรักษา เพื่อมิให้ต้นไม้นั้นมีอันตรายจากสิ่งที่จะมารบกวนส่วนการเจริญเติบโตของต้นไม้นั้นมันเป็นไปตามกาลเวลาและอายุของมัน…

…การปฏิบัติธรรมก็เช่นกัน มันต้องใช้ระยะเวลาแห่งการสะสมอบรมอินทรีย์ให้กำลังแก่กล้า หมั่นปฏิบัติฝึกฝนอยู่เนื่องนิจ จนกลายเป็นกิจวัตรประจำตัวจากสิ่งแปลกใหม่กลายเป็นสิ่งที่คุ้นเคยและกลายเป็นอุปนิสัยซึ่งมันก็ต้องใช้ระยะเวลาแห่งการกระทำ

…แต่ผู้ปฏิบัติธรรมส่วนใหญ่นั้น ต่างก็หวังผลสำเร็จกันในระยะเวลาที่รวดเร็วไม่มีความอดทนในการประพฤติปฏิบัติหวังผลตอบรับในระยะเวลาอันสั้นและเมื่อไม่เป็นไปตามที่ใจของตนต้องการ จึงทำให้ละทิ้งการปฏิบัติโดยมักจะอ้างกันว่า ไร้วาสนา ไร้บารมีทั้งนี้เกิดจากการที่ไม่มีพยายามและความอดทน หวังผลสำเร็จจากการปฏิบัติโดยเร็วไว

…การปฏิบัติธรรมนั้นจึงคล้ายกับการปลูกต้นไม้ หน้าที่ของผู้ปลูกคือการบำรุงรักษา ส่วนการเจริญเติบโตนั้นมันเป็นไปตามธรรมชาติของต้นไม้แต่ละชนิดนั้น มันย่อมมีระยะเวลาที่แตกต่างกัน ซึ่งทุกสิ่งทุกอย่างนั้นมันต้องใช้ระยะเวลาแห่งการรอคอย…

…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๔ สิงหาคม ๒๕๖๕…