…ใคร่ครวญธรรมไปตามกาล บทที่ ๔๑…
… วันเวลาแห่งชีวิตลิขิตไปตามกฎแห่งกรรมสิ่งที่เราเคยได้กระทำมาในอดีตและปัจจุบันส่งผลมาสู่วันนี้ทั้งกรรมดีที่เป็นกุศลส่งผลให้พบสิ่งดีและกรรมที่เป็นอกุศลที่ส่งผลมาเป็นอุปสรรคปัญหา สิ่งที่ผ่านมาแก้ไขอะไรไม่ได้แล้วเพราะมันเป็นอดีตจงยืดอกยิ้มสู้ยอมรับในกฎแห่งกรรม…
…อดีตคือบทเรียนของชีวิตถูกหรือผิดล้วนแล้วคือบทเรียนทบทวนใคร่ครวญพิจารณาในสิ่งที่ผ่านมาให้เห็นที่มาและความเป็นไปในชีวิตเพื่อที่จะกำหนดทิศทางใหม่ที่จะก้าวเดินต่อไปโดยเอาอดีตนั้นมาเป็นบทเรียนมันเป็นบทเรียนแห่งชีวิต…
…ชีวิตนั้นเป็นของอันน้อยนิดชีวิตแขวนอยู่ฝากไว้กับลมหายใจลมหายใจสิ้นไปหมดไปเมื่อไหร่ภพนี้ชาตินี้ก็จบสิ้นไป แสวงหาภพใหม่ เวียนว่ายในภพในชาติไม่มีที่สิ้นสุดตราบใดที่ยังไม่หลุดพ้นจากบ่วงแห่งมาร…
…ปรารถนาซึ่งความพ้นทุกข์หวังที่จะเสวยสุขในวิมุติธรรมตามองค์พระสัมมาฯแต่ถ้าเพียงปรารถนาแต่ยังไม่ลงมือกระทำมันจึงเป็นได้เพียงความฝันหรือเป็นเพียงจินตนาการ วันเวลานั้นผ่านไปไม่เคยหยุดนิ่งหยุดพักทุกขณะจิตกำลังเดินทางไปสู่ความตายสิ่งที่ท่านมุ่งหมายนั้นท่านได้ลงมือทำแล้วหรือยัง..?
…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๒๕ สิงหาคม ๒๕๖๕…