…ใคร่ครวญธรรมไปตามกาล บทที่ ๖๗…
…น้อมใจมาดูจิต ดูความคิดทั้งหลายของเรา เอาจิตถามจิตว่าทำไมต้องคิด ต้องปรุงแต่งคิดแล้วได้อะไร คิดแล้วทำได้หรือไม่ สิ่งที่คิดนั้นเป็นกุศลหรือเป็นอกุศล คิดแล้วมีผลเป็นอย่างไร มีคุณหรือไม่อะไรเป็นต้นเหตุที่ทำให้คิดเอาจิตถามจิต หาคำตอบที่จิตของเราเอง เอาจิตถามจิตจนเห็นที่เกิดของจิต คือเห็นต้นเหตุแห่งความคิด จึงจะเข้าใจในความคิด เข้าใจจิตและเข้าใจในธรรม
…ซึ่งเราต้องหมั่นทำอยู่อย่างสม่ำเสมอ จนเกิดเป็นความเคยชินของจิต เมื่อมีสิ่งมากระทบและทำให้เกิดความคิดจิตแปรเปลี่ยนไปตามดู ตามรู้ ตามเห็นให้ทันกับสิ่งเหล่านั้นที่เกิดขึ้น โดยการใช้สติและสัมปชัญญะเป็นตัวควบคุมดูแล คุ้มครองจิตนั้น โดยเอาปัจจุบันธรรมทั้งหลายมาเป็นอารมณ์ของกัมมัฏฐาน ในการที่จะคิดและพิจารณา เพื่อปรับเข้าหาธรรม ดั่งคำที่ว่า “รู้กาย รู้ใจรู้จิต รู้ทันความคิด ก็เห็นธรรม”…
…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม…
…๒๐ กันยายน ๒๕๖๕…