ใคร่ครวญธรรมไปตามกาล บทที่ ๗๗

…ใคร่ครวญธรรมไปตามกาล บทที่ ๗๗…

…สาระธรรมคำของพ่อแม่ครูบาอาจารย์…

…ผู้ปฏิบัติพึงใช้อุบายปัญญาฟังธรรมเทศนาทุกเมื่อ ถึงจะอยู่คนเดียวก็ตาม คืออาศัยการกำหนดพิจารณาธรรมตา หู จมูก ลิ้น กาย ก็เป็นรูปธรรมที่มีปรากฎอยู่ รูป เสียง กลิ่น รสโผฏฐัพพะ ก็มีอยู่ ได้ยินอยู่ สัมผัสอยู่ปรากฎอยู่ จิตใจเล่าก็มีอยู่ ความนึกคิดรู้สึกในอารมณ์ต่างๆทั้งดีและร้ายก็มีอยู่ความเสื่อม ความเจริญทั้งภายนอกภายใน ก็มีอยู่

…ธรรมชาติอันมีอยู่โดยธรรมดาเขาแสดงความจริงคือความไม่เที่ยงเป็นทุกข์ เป็นอนัตตาให้ปรากฎอยู่ทุกเมื่อเช่นใบไม้มันเหลืองหล่นร่วงลงมาพินิจพิจารณาด้วยสติปัญญา โดยอุบายอยู่เสมอแล้ว ชื่อว่า ได้ฟังธรรมทุกเมื่อแล…
…หลวงปู่มั่น ภูริทัตโต…

…รำพึงธรรมคำกวีกาพย์ยานี ๑๑…

…อดทน หมั่นฝึกฝน
หมั่นฝึกตน ให้เคยชิน
การอยู่ และการกิน
ให้เรียบง่าย ไม่วุ่นวาย

…เรียบง่าย ไร้รูปแบบ
แต่อิงแอบ ด้วยความหมาย
สาระ มีมากมาย
ไม่ยึดติด รูปแบบกัน

…เรียบง่าย ไม่มักง่าย
คือความหมาย ในตัวฉัน
สาระ เป็นสำคัญ
ที่มุ่งหมาย ให้มันมี

…เรารู้ อยู่แก่จิต
ถ้าพินิจ ให้ถ้วนถี่
ที่คิด และที่มี
ต่างก็รู้ อยู่แก่ใจ

…อยู่ที่ จิตสำนึก
ความรู้สึก จากข้างใน
มากน้อย ขนาดไหน
สิ่งที่คิด กิจที่ทำ

…ชั่วดี ใจนั้นรู้
มันขึ้นอยู่ กับเวรกรรม
อยู่ที่ คุณธรรม
มีหรือไม่ ในใจตน

…รู้ชั่ว ก็ควรละ
ใช้ตรรกะ และเหตุผล
รู้ดี มีอดทน
รักษาไว้ ให้ยืนยาว

…มากเรื่อง ไม่เรื่องมาก
ลดความอยาก ทุกเรื่องราว
ทำใจ สะอาดขาว
ว่างกิเลส และอัตตา

…มองสิ่ง ที่มันเป็น
มองให้เห็น ซึ่งเนื้อหา
ฝึกฝน เริ่มต้นมา
จากความคิด ด้วยจิตใจ

…รอคอย อย่างอดทน
หมั่นฝึกฝน กันต่อไป
ยาวนาน ขนาดไหน
อย่าได้ท้อ จงรอคอย

…ขันติ ความอดทน
หมั่นฝึกฝน มิท้อถอย
สิ่งหวัง ตั้งใจคอย
ความสำเร็จ ใช้เวลา…

…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๓๐ กันยายน ๒๕๖๕…