ใคร่ครวญธรรมไปตามกาล บทที่ ๘๑

…ใคร่ครวญธรรมไปตามกาล บทที่ ๘๑…

…รางวัลแห่งความสำเร็จของชีวิต มิได้วางไว้ที่จุดเริ่มต้นแต่อยู่ที่ปลายทาง ตราบใดที่ยังมีลมหายใจอยู่ชีวิตนี้ยังไม่สิ้นหวังทุกสิ่งที่ผ่านมานั้น มันไม่ใช่ความล้มเหลวหรือความผิดพลาดมันเป็นบทเรียนหนึ่งของชีวิตที่ต้องเรียนรู้ จงเอาอดีตที่ผ่านมานั้นมาเป็นครูสอนให้เราเรียนรู้เพื่อที่จะอยู่กับปัจจุบัน…

…รำพึงธรรมคำกวี ในคืนที่ฟ้าไร้ดาว…

…ดีหรือชั่ว ตัวเรารู้…

…ดูหนัง ดูละคร
แล้วจงย้อน มาดูตัว
กายใจ รู้ให้ทั่ว
มีสติ ดำริการ

…สติ ระลึกรู้
ติดตามดู อยู่กับงาน
เอาธรรม นำประสาน
ควบคุมจิต เมื่อคิดทำ

…รู้ตัว รู้ทั่วพร้อม
จิตนำน้อม กุศลกรรม
ปลุกจิต คุณธรรม
เพื่อกำหนด ทิศทางไป

…เริ่มต้น ในวันนี้
ในสิ่งที่ ควรแก้ไข
ฝึกจิต ฝึกกายใจ
นั้นให้มี ความคุ้นเคย

…คุ้นเคย ในความดี
ที่เคยมี อย่านิ่งเฉย
เพียรเพ่ง อย่าละเลย
เร่งปลุกจิต ปลุกศรัทธา

…อย่ามัว นอนคิดฝัน
ผ่านคืนวัน โดยไร้ค่า
อย่าให้ เสียเวลา
เสียโอกาส ที่พึงมี

…ตั้งใจ และทำจริง
ทำในสิ่ง ที่คิดนี้
ทำไป ให้มันดี
ตามจังหวะ และเวลา

…ปลายทาง ของชีวิต
สิ่งที่คิด ที่ใฝ่หา
ต้องใช้ กาลเวลา
จึงจะเห็น ความเป็นจริง

…เริ่มต้น ในวันนี้
เริ่มความดี ในทุกสิ่ง
ทำไป ทำให้จริง
ย่อมเกิดผล ที่ตามมา

…สร้างเหตุ สร้างปัจจัย
สะสมไว้ กันเถิดหนา
ปลุกจิต ปลุกศรัทธา
เพื่อสร้างฝัน นั้นเป็นจริง…

…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๔ ตุลาคม ๒๕๖๕…