ใคร่ครวญธรรมไปตามกาล บทที่ ๘๗

…ใคร่ครวญธรรมไปตามกาล บทที่ ๘๗…

…ขบวนการทางจิตมันเป็นเรื่องละเอียดอ่อนมาก ทุกขั้นตอนของการพัฒนาทางจิต ต้องกระทำอย่างสม่ำเสมอ ตามลำดับชั้นและขั้นตอนเพื่อเป็นการสร้างความเคยชินตัวใหม่ให้แก่จิตของเรา ซึ่งกว่าจะกลายเป็นความเคยชินได้นั้น มันต้องใช้ระยะเวลาของการสั่งสมอบรมจิต ด้วยการฝึกคิดและฝึกทำอย่างสม่ำเสมอ…

…เวลา ผ่านไป ไม่หยุด
มนุษย์ ดิ้นรน ขวนขวาย
ตั้งแต่ เกิดมา จนตาย
มุ่งหมาย หาสุข ใส่ตัว

…หลงเพลิน ไปตาม กระแส
ผันแปร จนน่า เวียนหัว
เพราะความ หน้ามืด ตามัว
ลืมตัว ลืมตน ลืมตาย

…ติดอยู่ กับกิน กามเกียรติ
จนเครียด เพราะความ มุ่งหมาย
อยากให้ อยู่สุข สบาย
จึงกลาย เป็นสร้าง เวรกรรม

…ชีวิต จึงไม่ สงบ
ไม่พบ กับสิ่ง ค่าล้ำ
ชีวิต อยู่ห่าง ทางธรรม
เคราะห์กรรม จึงมา เยี่ยมเยือน

…ชีวิต จึงมี แต่ทุกข์
ไร้สุข เหมือนไม่ มีเพื่อน
ไร้คน จะมา ปลอบเตือน
เสมือน โดดเดี่ยว เดียวดาย

…สังคม นับวัน เสื่อมทราม
หลงตาม ไร้ซึ่ง จุดหมาย
วัตถุ เพิ่มขึ้น มากมาย
ที่หาย คือคุณ ความดี

…ศีลธรรม กำลัง หดหาย
จางคลาย ไปทุก ถิ่นที่
แก่งแย่ง แข่งขัน ชิงดี
ไม่มี น้ำใจ ให้กัน

…สังคม แห่งภาพ มายา
ให้ค่า วัตถุ เท่านั้น
ใครมี ทรัพย์มาก กว่ากัน
ผู้นั้น ได้รับ คำเชิญ

…คนดี มีศีล มีธรรม
ไม่นำ มากล่าว สรรเสริญ
คนดี ไม่มี ที่เดิน
ถูกเมิน ว่าโง่ งมงาย

…คนดี ถูกเขา เอาเปรียบ
หยามเหยียบ ไร้ซึ่ง ความหมาย
สังคม นับวัน กลับกลาย
มากมาย ด้วยเล่ห์ ลมลวง

…ศีลธรรม หากไม่ กลับมา
โลกา นี้น่า เป็นห่วง
เพราะว่า มนุษย์ ทั้งปวง
หลอกลวง คดโกง ฆ่ากัน

…ทุกคน ต่างเห็น แก่ตัว
เมามัว แก่งแย่ง แข่งขัน
ไม่มี น้ำใจ ให้กัน
โลกนั้น คงดับ ลับลง….

…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๑๐ ตุลาคม ๒๕๖๕…