…ใคร่ครวญธรรมตามกาลเวลา บทที่ ๙๖…
…พยายามเน้นย้ำกับผู้ปฏิบัติธรรมทั้งหลายอยู่เสมอในเรื่องของทิฏฐิอัตตาและมานะ ให้หมั่นดูในเรื่องนี้มองให้เห็น หาให้เจอ พยายามเพ่งโทษตนเองอยู่เสมอจะได้ไม่เผลอหลงตนเอง เพราะปัญหาของผู้ปฏิบัติธรรมส่วนมากนั้นคือ จะมีมานะ ถือตัวถือตนว่าตนเองปฏิบัติดีปฏิบัติชอบกว่าผู้อื่นเอาสิ่งที่ตนได้ปฏิบัติไปเพ่งโทษผู้อื่นเอาสิ่งที่ตนดีกว่าไปเปรียบเทียบกับผู้อื่นแล้วมองผู้อื่นว่าด้อยกว่าเรา ไม่ดีเท่าเราซึ่งความคิดอย่างนั้นมันจะพาให้หลงทาง เพราะจะคิดเข้าข้างตนเองตลอด…
…ทำให้อยู่ร่วมกับผู้อื่นในสังคมได้ยาก จะเกิดจิตปฏิฆะขึ้นได้ง่าย รับไม่ได้กับสิ่งที่มากระทบและพบเห็น จะกลายเป็นคนเห็นแก่ตัวในที่สุด เพราะมองโลกในแง่ร้ายเอาแต่ใจคือความคิดเห็นของตนเองเป้าหมายของการปฏิบัติธรรมนั้นคือการทำลายอัตตา ลดมานะ ละทิฏฐิเพื่อให้ใจนั้นเป็นสุข อันเกิดจากการเข้าใจในกฎของพระไตรลักษณ์จิตรับได้กับความเป็นไปของสรรพสิ่งที่เกิดขึ้น ตั้งอยู่และดับไป ตั้งอยู่ในความเป็น อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา…
…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๑๙ ตุลาคม ๒๕๖๕…