…คิดไป เขียนไป บทที่ ๑๖…
…ถ้ามีศรัทธาความเชื่อมั่นในความดีแล้ว จะทำให้ไม่ลำบากใจที่จะกระทำในสิ่งที่เป็นบุญกุศล เพราะว่าใจของเรานั้นมีความพร้อมที่จะกระทำ ทุกอย่างเริ่มที่ใจ…
…เมื่อใจของเราสงบลงได้แล้วเราจะเห็นถึงสิ่งที่เป็นกุศลและอกุศลทั้งหลาย แยกบุญแยกบาปได้อย่างชัดเจนและมีกำลังที่จะข่มซึ่งอกุศลทั้งหลาย ไม่ให้กำเริบเสริบสานมีกำลังมากขึ้นไป…
…ธรรมะนั้นมีอยู่ทุกที่และทุกเวลาเกิดขึ้นอยู่เสมอ ผู้มีปัญญาย่อมน้อมเข้ามาสู่ตนเอง คือน้อมเข้ามาพิจารณาในตัวเอง เมื่อพิจารณามากเข้าก็จะถึงซึ่งความเป็นปัจจัตตังคือสิ่งที่รู้ได้เฉพาะตน ต้องทำเองแล้วจะเห็นเองและรู้เองในสิ่งที่ทำ…
…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม…
…๗ พฤศจิกายน ๒๕๖๕…