รำพึงธรรมตามรายทาง บทที่ ๓๔

…รำพึงธรรมตามรายทาง บทที่ ๓๔…

…ชีวิตของการสร้างงานที่ผ่านมาตั้งเจตนาด้วยกุศลจิต สิ่งที่คิดและสิ่งที่ทำนั้น เพื่อให้เกิดประโยชน์ต่อชุมชนและคนรุ่นต่อไป ไม่ได้สร้างทำไปเพื่อตอบสนองตัณหาของตนเอง หรือเพื่อการอวดเก่งอวดบารมี แต่สิ่งที่คิดและกิจที่ได้ทำนั้น คือการสอนธรรมแก่ตนเองและคนรอบข้าง ดั่งที่เคยกล่าวอยู่เสมอว่า “ทำให้ดู อยู่ให้เห็น สอนให้เป็น แล้วก็ปล่อย” คือคติธรรมในการสอนลูกศิษย์ทั้งหลาย

…ไม่ไปจัดระเบียบ เรียกร้องผู้อื่นให้กระทำตามความต้องการของเราจัดระเบียบของตัวเราเอง เรียกร้องตัวเราเอง ในข้อวัตรการประพฤติปฏิบัติ ใครจะทำหรือไม่ทำนั้นเป็นเรื่องของเขา แต่ตัวเราต้องกระทำให้เห็นเป็นตัวอย่างแก่เขาในกิจวัตรของสงฆ์ทั้ง ๑๐ ประการให้สมบูรณ์ครบถ้วน สอนแบบไม่ได้สอน ก็คือการอยู่ให้เห็นเป็นตัวอย่าง เป็นการสร้างจิตสำนึกให้แก่เขา

…ไม่หวังพึ่งโชคชะตา ไม่รอวาสนาเมื่อคิดแล้วต้องทำในสิ่งที่ได้คิดไว้ทำไปตามเหตุและปัจจัย ตามกำลังความพร้อมที่มีอยู่ในขณะนั้น ไม่ติดอยู่กับความฝันอันเป็นจินตนาการอนาคตนั้นจะเป็นอย่างไร ไม่เคยกังวลใจ ทำหน้าที่ในวันนี้ให้ดีที่สุด สมบูรณ์ที่สุด ให้จิตนั้นอยู่กับกุศลธรรมให้มากที่สุดเท่านี้ก็เพียงพอแล้วกับชีวิตในหนึ่งวันที่ผ่านไป…

…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๔ เมษายน ๒๕๖๕…