รำพึงธรรมตามรายทาง บทที่ ๓๕

…รำพึงธรรมตามรายทาง บทที่ ๓๕…

…“อันว่าไม้จันทน์นั้น แม้จะแห้งก็ไม่ทิ้งกลิ่น หัสดินก้าวลงสู่สงครามแล้วไม่ทิ้งลีลา อ้อยแม้เข้าสู่หีบยนต์แล้วย่อมไม่ทิ้งรสหวาน บัณฑิตแม้จะประสพกับปัญหาของชีวิตหรือได้รับความทุกข์ยากลำบากสักปานใดก็ไม่ทิ้งธรรม”…

…เป็นไปตาม วิถี แห่งชีวิต
นั้นคือกิจ ที่ทำ ตามวิถี
ตามจังหวะ โอกาส ที่พึงมี
ทำหน้าที่ ของเรา ให้สมบูรณ์

…ทำให้ดู อยู่ให้เห็น เป็นตัวอย่าง
เป็นแนวทาง วางไว้ ไม่เสื่อมสูญ
ตามสติ กำลัง ให้เพิ่มพูน
เพื่อเกื้อกูล ธรรมวินัย ใจศรัทธา

…ทำหน้าที่ ของตน ให้ถูกต้อง
เปลี่ยนมุมมอง ความคิด จิตค้นหา
รักษาจิต รักษาใจ ใช้ปัญญา
หมั่นศึกษา ธรรมวินัย ใจใฝ่ธรรม

…มีสติ ระลึกรู้ อยู่ทั่วพร้อม
และไม่น้อม นำจิต คิดใฝ่ต่ำ
สิ่งไม่ดี ทั้งหลาย อย่าไปทำ
อย่าถลำ ในทางชั่ว ด้วยมัวเมา

…จงมีความ ละอายใจ ในสิ่งผิด
ไม่ควรคิด ปรุงแต่ง อย่างโง่เขลา
ทำร่างกาย จิตใจ ให้โล่งเบา
จงเก็บเอา แต่สิ่งดี ที่มีคุณ

…จงภูมิใจ ในสิ่งดี ที่ได้สร้าง
บนหนทาง ผ่านมา ได้เกื้อหนุน
จงมีใจ เมตตา เกื้อการุญ
จงสร้างบุญ สิ่งกุศล บนหนทาง

…ทำชีวิต วันนี้ ให้มีค่า
วันข้างหน้า อาจไม่มี ที่จะสร้าง
ชีวิตนี้ อาจไม่ยาว อย่างที่วาง
จงรีบสร้าง รีบทำ กรรมที่ดี

…สร้างคุณค่า ราคา ให้ชีวิต
นั่นคือกิจ ที่ต้องทำ ในวันนี้
บุญกุศล คือหนทาง สร้างความดี
ชีวิตนี้ คุณมี แล้วหรือยัง

…จงทบทวน ชีวิต ที่ผ่านมา
สร้างคุณค่า อะไร ไว้เบื้องหลัง
สิ่งเหล่านี้ คุณนั้นมี แล้วหรือยัง
มองกลับหลัง ดูว่าตรง หรือหลงทาง

…ทำหน้าที่ ของตน ให้ถูกต้อง
ไม่บกพร่อง ธรรมวินัย ใจสรรค์สร้าง
ทำให้ดู อยู่ให้เห็น เป็นแนวทาง
ทุกสิ่งอย่าง เริ่มที่จิต จงคิดทำ…

…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม…
…๕ เมษายน ๒๕๖๕…