…ฝากไปกับสายลมในยามเย็น…
…ชีวิตต้องดำเนินต่อไปตราบที่ยังมีลมหายใจ การเริ่มต้นของเช้าวันใหม่เราควรจะทำอะไรให้เป็นประโยชน์แก่ชีวิตของเราเอง เมื่อรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาจงเจริญสติและสัมปชัญญะให้มีความสมบูรณ์ มีความระลึกรู้และรู้ตัวทั่วพร้อมในกายและจิตของเราตั้งจิตของเรา ให้เป็นกุศลจิตเพื่อชีวิตในเช้าวันใหม่เป็นการสร้างเหตุและปัจจัยให้แก่ชีวิตของเราเพื่อที่จะรับเอาสิ่งที่ดีๆเข้ามาสู่ชีวิตต้องเริ่มที่จิตของเรา
…จิตของเราเป็นเสมือนเครื่องรับคลื่นสัญญาน มันมีกำลังที่จะดึงดูดคลื่นสัญญานทั้งหลายได้ถ้าจิตของเราเป็นกุศลจิตมันก็จะดูดเอาสิ่งที่ดี ๆ เข้ามาในทางกลับกัน ถ้าจิตของเราเป็นอกุศลจิต มันก็จะดึงเอาสิ่งที่เป็นอกุศลเข้ามาสู่จิตของเรา…
…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม…
…๖ มีนาคม ๒๕๖๕…