…เรียงร้อยธรรมไปตามกาล บทที่ ๑๔…
…สรรพสิ่งล้วนเคลื่อนไหวแปรเปลี่ยนสภาพไปตามกฎแห่งธรรมชาติ มีการเกิดขึ้น ตั้งอยู่ แล้วดับไป ซึ่งเงื่อนไขของกาลเวลานั้นอาจจะแตกต่างกันไปตามเหตุปัจจัยของสิ่งทั้งหลายเหล่านั้นจนบางครั้งเราแทบจะมองไม่เห็นถึงการเปลี่ยนแปลงของความเสื่อมสลายที่กำลังเกิดขึ้นอยู่ทุกขณะ
…จึงเข้าไปยึดติดและยึดถือในสิ่งเหล่านั้น อยากจะให้มันเป็นไปตามที่ใจของเรานั้นปรารถนาให้เป็นซึ่งถ้าสิ่งเหล่านั้นตอบสนองความต้องการของเราได้ เราก็จะยินดีและเพลิดเพลินไปกับมัน แต่ถ้าสิ่งนั้นไม่เป็นไปตามที่ใจของเราปรารถนาก็จะเกิดความเสียใจ ความขุ่นใจความคับแค้นใจและความทุกข์ทั้งหลายก็จะเกิดขึ้นในจิต
…เพราะว่าเราไปยึดติดในความต้องการของเราเกินไป ไม่เข้าใจและยอมรับในความเป็นจริงของสิ่งทั้งหลายทั้งปวงที่มันต้องดำเนินไปตามกฎแห่งธรรมชาติทั้งหลาย…
…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม…
…๑๕ มีนาคม ๒๕๖๕…