เรียงร้อยธรรมไปตามกาล บทที่ ๑๕

…เรียงร้อยธรรมไปตามกาล บทที่ ๑๕…

…การระลึกนึกถึงความตายนั้นมันไม่ใช่สิ่งที่น่ากลัว เป็นการเตรียมตัวเตรียมใจไว้ก่อนตายความยึดถือทั้งหลายในรูปธรรมวัตถุสิ่งของจะได้เบาบางลง อัตตาและมานะทิฏฐิทั้งหลายนั้นก็จะเบาบางลง ความโลภ ความหลงทั้งหลายก็จะค่อย ๆ หายไปเพราะชีวิตนี้ไม่มีวัตถุอะไรที่จะนำติดตัวไปได้เมื่อตายจาก

…มีเพียงกรรมสิ่งที่ได้ทำไปนั้นที่จะติดตามตัวของเราไปในปรโลก ทั้งสิ่งที่เป็นบุญและเป็นบาป จึงต้องคิดและพิจารณาว่า ทำอย่างไรให้ตายไปอย่างมีความสุขไม่ต้องทุกข์ขณะจะสิ้นลม

…การระลึกนึกถึงความตายอยู่เสมอนั้น จะทำให้จิตนั้นไม่หวั่นไหวต่อความตายที่จะมาถึงในอนาคตซึ่งทุกคนต้องประสพ ไม่อาจจะหลีกเลี่ยงได้…

…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๑๖ มีนาคม ๒๕๖๕…