…เรียงร้อยธรรมไปตามกาล บทที่ ๑๖…
…ปรับธรรมเข้าหาโลกหรือจะปรับโลกเข้าหาธรรม ทำศาสนาให้เป็นสากลโดยเอาเหตุและผลมาเป็นที่ตั้งปรับเข้าหาธรรมชาติแห่งความเป็นจริงทั้งหลาย ที่รู้ได้และสัมผัสได้ด้วยการกระทำ นำไปใช้เป็นหลักในการดำเดินชีวิต เพราะธรรมะนั้นก็คือธรรมชาติทั้งหลายที่แปรเปลี่ยนไปตามความเหมาะสม ของจังหวะเวลา โอกาส สถานที่และตัวบุคคล
…โดยมีองค์แห่งคุณธรรมคุ้มครองอยู่คือเป็นผู้ละอายและเกรงกลัวต่อบาปความมีเมตตาโอบอ้อมอารี มีน้ำใจเสียสละ เอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ ซึ่งสิ่งเหล่านี้มีอยู่ในจิตใจ ของคนทั้งหลายอยู่แล้วโดยไม่จำกัดเรื่องเชื้อชาติและศาสนามันเป็นคุณธรรมประจำจิตที่มีอยู่ของทุกผู้คน เราเพียงชี้แนะให้ความมั่นใจเปิดโอกาส ส่งเสริมให้เขาได้ทำในสิ่งเหล่านั้น เพราะในส่วนลึกของจิตสำนึกของมนุษย์ทุกคนนั้นต่างก็ปรารถนาอยากจะเป็นคนดีขอเพียงให้มีผู้ชี้ทางและสร้างโอกาสให้แก่เขา นั่นคือสิ่งที่เราต้องคิดและต้องกระทำ…
…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๑๗ มีนาคม ๒๕๖๕…