…เรียงร้อยธรรมไปตามกาล บทที่ ๒๓…
…ระลึกถึงคำของครูบาอาจารย์ที่ท่านเตือนย้ำอยู่เสมอว่า การมีสติรู้ตัวทั่วพร้อมอยู่ทุกขณะจิตนั้น เรียกว่ากำลังทำความเพียร กำลังปฏิบัติธรรมไม่จำเป็นว่าจะต้องนั่งสมาธิหรือเดินจงกรมจึงจะเรียกว่าปฏิบัติธรรมทำความเพียร ถ้าไม่มีสติระลึกรู้ฟุ้งซ่านคิดไปเรื่อย ก็ไม่เรียกว่าทำความเพียร แม้จะนั่งสมาธิหรือเดินจงกรมอยู่ก็ตาม เมื่อไหร่ที่จิตนั้นมีสติรู้ตัวทั่วพร้อมอยู่ไม่ว่าจะยืนจะเดิน จะนั่งจะนอน ก็ได้ชื่อว่ากำลังปฏิบัติธรรมทำความเพียรอยู่
…เป็นการกระตุ้นเตือนสติอยู่ทุกขณะจิตในสิ่งที่คิดและในกิจที่ทำ เพื่อความเป็นผู้ไม่ประมาทในชีวิต เป็นเรื่องของกระบวนการทางจิต ที่ต้องฝึกฝนอยู่อย่างสม่ำเสมอ เพื่อให้สติและสัมปชัญญะนั้นมีกำลังเพิ่มขึ้นให้ระลึกรู้ถึงบทบาทและหน้าที่ของความเป็นสมณะเพศ ในสิ่งที่ควรคิดและกิจที่ควรทำ ตอกย้ำจิตสำนึกนั้นอยู่ตลอดเวลา ถึงคุณค่าของวันเวลาที่ผ่านไป ทำให้เกิดประโยชน์ ให้ได้มากที่สุดเท่าที่เรานั้นจะทำได้ อย่าปล่อยให้วันเวลาผ่านไปโดยเปล่าประโยชน์…
…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม…
…๒๔ มีนาคม ๒๕๖๕…