…เรียงร้อยธรรมไปตามกาล บทที่ ๓๘…
… อย่ารังเกียจผู้ที่มีกรรม
อย่าซ้ำเติมผู้ที่หลงผิด
จงชี้ทางถูกให้แก่ผู้ที่มืดบอด…
…“ทำวิกฤตให้เป็นโอกาส” พลิกแพลงเปลี่ยนแปลงไปให้เหมาะสมกับสถานการณ์ที่เป็นอยู่ ถ้าเรามองโลกในแง่ดี เราก็จะเห็นสิ่งที่ดีและโอกาสที่ดีอยู่เสมอ ขอให้เรามีสติและสัมปชัญญะที่เป็นกุศล คิดดี ทำดี มองโลกในแง่ดี แล้วทุกอย่างก็จะดีไปเอง
…คนเราทุกคนอยากจะได้พบกับสิ่งที่ดีอยากจะให้สิ่งที่ดีเกิดขึ้นกับตนเองอยากจะให้ตนเองพบแต่สิ่งที่ดี ๆ แต่ลืมทำกายและจิตของตนให้ดีเสียก่อนเรียกว่าไม่ได้ทำเครื่องรับให้มันดีเสียก่อนเมื่อเครื่องรับคือกายและจิตของเรานั้นมันยังไม่ดี สิ่งที่ดีหรือคลื่นที่ดีก็ไม่อาจที่จะเกิดขึ้นแก่เราได้ ไม่สามารถที่จะรับสิ่งที่ดี ๆ นั้นได้ เพราะว่าเครื่องรับนั้นมันยังไม่ดี จึงรับไม่ได้
…ฉะนั้นถ้าอยากให้สิ่งที่ดี ๆ เกิดขึ้นกับตัวเรา เราก็ต้องมาทำเครื่องรับของเราให้มันดี คือมาปรับจิตปรับใจของเราให้มันดี คือทำจิตทำใจให้เป็นบุญกุศลเสียก่อน เมื่อกายและใจของเรานั้นอยู่กับบุญกุลแล้ว สิ่งที่ดีย่อมบังเกิดขึ้นแก่เรา เพราะใจเรานั้นเป็นสื่อที่จะดึงดูดสิ่งที่ดีให้มาสู่กายและจิตของเรา
…ในทางตรงข้ามกันถ้าจิตใจของเราไม่ดีเป็นอกุศลจิตมันก็จะดูดเอาสิ่งที่ไม่ดีสิ่งที่เป็นอกุศลนั้นเข้ามาสู่ตัวเรา เพราะคลื่นที่เราส่งออกไปนั้นมันไม่ดี และเครื่องรับของเรามันไม่ดีมันจึงรับเอาคลื่นที่ไม่ดี ทุกอย่างจึงเริ่มที่จิตของเรา คิดดี พูดดี ทำดี แล้วสิ่งที่ดีก็จะเกิดขึ้นแก่เรา…
…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๘ เมษายน ๒๕๖๕…