…เรียงร้อยธรรมไปตามกาล บทที่ ๔๑…
…มนุษย์ทุกคนมีความคิดถูกหรือผิดต่างรู้อยู่แก่ใจแต่ที่ยังกระทำลงไปในสิ่งผิดเป็นเพราะขาดจิตสำนึกแห่งคุณธรรมที่จะหักห้ามมิให้กระทำผิดจิตสำนึกต้องผ่านการฝึกฝนฝึกนึกฝึกคิดปรับจิตให้เป็นกุศลฝึกพูดในสิ่งที่เป็นมงคลแก่ตนและผู้อื่นฝึกกระทำในสิ่งที่คิดและพูดที่เป็นความดีเพียรกระทำอย่างนี้อย่างสม่ำเสมอจนเกิดเป็นความเคยชินและติดเป็นนิสัย
…จิตสำนึกแห่งคุณธรรม คือความรู้สึกละอายและเกรงกลัวต่อบาป และเมื่อเราไม่กล้าทำบาปเราจะทำความดีคนทำความดีจิตใจจะอ่อนโยนมีเมตตารู้จักเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่และเสียสละละความเห็นแก่ตัวลงไปได้ตามสภาวะ
…การปฏิบัติธรรม สิ่งที่ได้มาคือคุณธรรม ภูมิธรรมและภูมิปัญญา เรามิได้ฉลาดขึ้นแต่เราได้เห็นความโง่ของตัวเองมากขึ้นเห็นในสิ่งที่เรายังไม่รู้และเห็นในสิ่งที่เรายังหลงติดอยู่
…เรามิได้เก่งกล้า แต่เราได้เห็นความอ่อนแอและความขี้ขลาดหวาดกลัวที่ซุกซ่อนอยู่เราทำกล้าเพราะว่าเรากลัว เพราะกลัวจึงกล้า
…อย่าเชื่อทันทีมันจะทำให้งมงาย อย่าปฏิเสธทันทีมันจะเสียประโยชน์พิจารนาไตร่ตรองทดลองทำพิสูจน์ดูแล้วจึงตัดสินใจ…
…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๑๑ เมษายน ๒๕๖๕…