…เรียงร้อยธรรมไปตามกาล บทที่ ๔๔…
…ในส่วนลึกใต้จิตสำนึกของคนทุกคนนั้น ต่างปรารถนาอยากจะเป็นคนดี อยากจะทำความดีแต่บางทีสังคมไม่ให้โอกาสเขามนุษย์ทุกคนล้วนมีส่วนดีในจิตใจจงมองหาความดีของเขาแล้วกล่าวสรรเสริญ ให้เขาเพลินในการทำความดี
… “แสวงหาจุดร่วม สงวนจุดต่าง” ความไม่ดีของเขาเราอย่าเอามาคิดให้จิตของเรานั้นเศร้าหมอง จงมองไปที่ความดีของเขา แล้วเราช่วยกันส่งเสริมเพิ่มความดีให้แก่เขา
… “เติมน้ำดีเพื่อไล่น้ำเสีย” ทำไปทีละนิด เพื่อให้เขาได้ปรับกายปรับจิตได้ทัน เมื่อเราไม่ตำนิในจุดด้อยของเขา เราก็จะได้ซึ่งความเป็นมิตร มีความรู้สึกที่ดีต่อกัน…
…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม…
…๑๔ เมษายน ๒๕๖๕…