…เรียงร้อยธรรมไปตามกาล บทที่ ๕๔…
…นักเดินทาง ทุกย่างก้าวที่เดินผ่านคือบทเรียน คือตำนานของชีวิต ที่เรานั้นได้ลิขิตขึ้นมาเอง ไม่ใช่โชคชะตาไม่ใช่ฟ้าลิขิต ไม่ใช่นิมิตแห่งสวรรค์ไม่ใช่พรหมนั้นบันดาล แต่สิ่งที่ชีวิตนั้นต้องพบพาน ล้วนแล้วเกิดมาแต่กระแสกรรมที่ได้ทำมา
…เมื่อใจเรายอมรับในอุปสรรคหรือปัญหาที่เข้ามา สิ่งนั้นก็ไม่อาจจะทำให้เราทุกข์มากจนเกินไปหรือเมื่อยามที่เราสุขสมหวังก็ไม่อาจจะทำให้เราหลงระเริงไปกับมันจนเกินไป เพราะเราเข้าใจในชีวิต ที่ถูกลิขิตมาบนเส้นทางพระไตรลักษณ์ ตั้งอยู่บนหลักของความเป็น อนิจจังทุกขัง อนัตตา…
๐ สายธาร แห่งศรัทธา
น้อมนำมา สรรพสิ่ง
สัจจะ คือของจริง
แห่งพุทธะ พระสัมมา
๐ เอาธรรม มานำกล่าว
บอกเรื่องราว ที่ค้นหา
บอกผ่าน กาลเวลา
ตามโอกาส ที่พึงมี
๐ สายธาร แห่งสายธรรม
เสนอนำ สู่ความดี
เส้นทาง ที่บ่งชี้
สู่สันติ สงบเย็น
๐ ทบทวน ใคร่ครวญคิด
เพ่งพินิจ เมื่อพบเห็น
สิ่งที่ ควรจะเป็น
ความเหมาะสม และพอเพียง
๐ วางจิต ให้เป็นกลาง
มองทุกอย่าง ไม่ลำเอียง
สิ่งชั่ว ควรหลีกเลี่ยง
ยับยั้งจิต ไม่คิดทำ
๐ เตือนตน ด้วยสติ
สมาธิ ช่วยชี้นำ
ก่อเกิด กุศลกรรม
ด้วยสติ และปัญญา
๐ รู้ควร และรู้ชอบ
อยู่ในกรอบ แห่งสัมมา
สร้างเสริม พัฒนา
กุศลกรรม ทำสิ่งดี
๐ สิ่งดี ของชีวิต
เป็นนิมิต จะนำชี้
ปลายทาง ของชีวี
สุคติ คือที่ไป…
…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม…
…๒๔ เมษายน ๒๕๖๕…