…รำพึงธรรมตามรายทาง บทที่ ๑๔…
… “ หนฺติ โภคา ทุมฺเมธํ
โภคทรัพย์ย่อมฆ่าคนมีปัญญาทราม
สกฺกาโร กาปุริสํ หนฺติ
สักการะ ย่อมฆ่าคนชั่วเสีย ”…
๐ กวีธรรม นำทาง สร้างความคิด
ช่วยปรับจิต เรานั้น ให้แจ่มใส
กวีธรรม ส่องทาง สว่างใจ
ช่วยแก้ไข ในปัญหา สารพัน
๐ กระตุ้นเตือน ความรู้สึก ที่นึกคิด
กระตุ้นจิต และศรัทธา ให้ตั้งมั่น
มีสติ ระลึกรู้ อยู่พร้อมกัน
ธรรมจัดสรร ชีวิต ไม่ผิดทาง
๐ คุณธรรม ในจิต สถิตอยู่
และรับรู้ ด้วยจิต ที่เปิดกว้าง
เพราะมานะ อัตตา ถูกละวาง
ธรรมนั้นสร้าง ความคิด จิตดีงาม
๐ อยู่กับโลก ต้องมีธรรม นำชีวิต
ในความคิด มีเหตุผล อย่ามองข้าม
มีสติ ระลึกรู้ อยู่ทุกยาม
อย่าปล่อยตาม กิเลสนั้น มันไม่ดี
๐ จงละอาย เกรงกลัว ในสิ่งผิด
ไม่ไปคิด ปรุงแต่ง ในสิ่งนี้
เทวะธรรม ทั้งหลาย นั้นต้องมี
ให้จิตนี้ ได้สงบ เข้าพบธรรม
๐ ไม่เบียดเบียน ตนเอง และผู้อื่น
ไม่ฝ่าฝืน ฝักใฝ่ ในสิ่งต่ำ
ระลึกดี กระทำชอบ ประกอบกรรม
บุญจะนำ ส่งให้ ได้สิ่งดี
๐ กวีธรรม ชี้นำ ทางชีวิต
ชี้ถูกผิด ให้คิด สิ่งเหล่านี้
ปลุกสำนึก คุณธรรม ในชีวี
ให้ใจนี้ ได้สงบ เคารพธรรม
๐ มีธรรมะ คุ้มครอง กายและจิต
จะไม่ผิด พลาดไป ให้เจ็บช้ำ
รู้ในสิ่ง ที่คิด กิจที่ทำ
จิตน้อมนำ สู่กุศล เป็นผลดี
๐ เมื่อรู้โลก รู้ธรรม นำสู่สุข
สิ่งที่ทุกข์ ทั้งหลาย จะหายหนี
เมื่อคิดดี คิดชอบ ประกอบดี
เพียงเท่านี้ ก็สุข ไม่ทุกข์ใจ…
…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต….
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๑๕ มีนาคม ๒๕๖๕…