…เรียงร้อยธรรมไปตามกาล บทที่ ๖๑…
…การปฏิบัติธรรมนั้น ไม่ได้ทำให้เราฉลาดขึ้นกว่าคนอื่น แต่ทำให้เราได้เห็นความโง่ ความหลงผิดในอดีตของเราที่ผ่านมา ยิ่งปฏิบัติก็ทำให้เราได้เห็น ในสิ่งที่เรายังไม่รู้ในสิ่งที่ยังไม่เข้าใจ ซึ่งที่ผ่านมานั้นเรามักจะคิดว่าเรารู้ถูกต้องและเข้าใจหมดแล้ว ซึ่งมันไม่ใช่อย่างนั้นเลยเรายังไม่รู้จริง เรายังไม่เข้าใจในความจริงอย่างที่เราเคยคิด ยังมีอีกมากมายที่เรายังไม่รู้และไม่เข้าใจ
…การปฏิบัติธรรมนั้นทำให้เราเห็นกิเลสของเรา ที่เรายังไม่เคยเห็นหรือไม่เคยสนใจ ทำให้เรารู้เท่าทันกิเลสที่เกิดขึ้นและกิเลสที่มีอยู่แล้วในกายในจิตในความคิดของเราเมื่อก่อนนั้นเราคิดว่า การปฏิบัติธรรมทำให้เราฉลาดขึ้น ทำให้เราหมดกิเลสกิเลสเบาบางลง ทำให้เราหลงตัวเองเพราะการที่เรามีความคิดอย่างนั้นมันเป็นการก่อเกิดและเพิ่มซึ่งอัตตามานะ การถือตัวถือตนโดยเราไม่รู้ตัวคิดว่าตนเองบริสุทธิ์และสมบูรณ์ด้วยศีลปฏิบัติดี ปฏิบัติชอบกว่าผู้อื่นเกิดการหลงตัวเองโดยที่เรารู้ไม่เท่าทันขึ้นมาที่ละน้อย ซึ่งนานเข้ามันจะมากขึ้นจนอาจจะยากในการแก้ไขและปรับปรุงตัวเองได้…
…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม…
…๑ พฤษภาคม ๒๕๖๕…