…เรียงร้อยธรรมไปตามกาล บทที่ ๖๔…
…“ผู้ใด มีปัญญาทราม อาศัยทิฏฐิลามก คัดค้านคำสอนของพระพุทธเจ้าซึ่งมีปกติเป็นธรรม พฤติกรรมของผู้นั้นย่อมเป็นไปเพื่อฆ่าตน เหมือนขุยไผ่ฆ่าต้นไผ่” “โยสาสนํ อรหนฺตํ อริยานํ ธมฺมชีวินํปฏิกฺโกสติ ทุมฺเมโธ ทิฏฺฐึ นิสฺสาย ปาปกํผลานิ กณฺฏกสฺเสว อตฺตฆญฺญาย ผลฺลติ”
…พุทธสุภาษิต ธรรมบท ๒๕/๓๑…
…อุทานธรรมกับสายลมในยามเช้า…
๐ คือสายลม ยามเช้า ที่พัดผ่าน
วิเคราะห์งาน แก้ไข ซึ่งปัญหา
คิดทบทวน เรื่องราว ที่ผ่านมา
มีคุณค่า ในวันนี้ ดีแล้วยัง
๐ ประโยชน์ตน ประโยชน์ท่าน งานทั้งสอง
เพื่อเพื่อนพ้อง ญาติมิตร ไม่ผิดหวัง
ทำไปตาม หน้าที่ และกำลัง
โดยการตั้ง จิตไว้ ในสิ่งดี
๐ มีสติ ตามรู้ อยู่กับจิต
เพ่งพินิจ จิตนั้น ให้ถ้วนถี่
และตามดู รู้ทั่วพร้อม ปัญญามี
คือสิ่งที่ ฝึกทำ ประจำมา
๐ ในยามเหนื่อย เมื่อยล้า ปัญหาเกิด
จิตเตลิด ไปตาม แรงตัณหา
หากว่าขาด สติ และปัญญา
จะนำพา ให้ทุกข์ ไม่สุขใจ
๐ เป็นการฝึก โยธา กัมมัฏฐาน
คือทำงาน ด้วยจิต ที่ผ่องใส
ระลึกรู้ ทั่วกาย และภายใน
ความเปลี่ยนไป ของความคิด จิตรู้ทัน
๐ ไม่ใช่เซ็น ไม่ใช่เต๋า เราคือพุทธ
เป็นมนุษย์ ผู้ตามล่า หาความฝัน
อยากพ้นทุกข์ พบสุข โดยเร็วพลัน
จึงฝ่าฟัน ฝึกฝน เพื่อตนเอง
๐ เพื่อลดละ กิเลส และตัณหา
ภาวนา ดูจิต พินิจเพ่ง
อกุศล ทั้งหลาย นั้นกลัวเกรง
จึงต้องเร่ง ฝึกจิต ให้ชำนาญ
๐ สมาธิ คือทางผ่าน งานของจิต
หยุดความคิด ปลุกจิต ให้อาจหาญ
แล้วยกจิต เข้าสู่ ปัญญาญาณ
รู้ทันกาล ความคิด จิตของตน
๐ รู้อะไร ไม่สู้ รู้กายจิต
รู้ความคิด แห่งจิต ด้วยเหตุผล
เห็นกิเลส ทั้งหลาย ในใจตน
และฝึกฝน ลดละ ชำระมัน
๐ นี่คืองาน ของจิต ชนิดหนึ่ง
ที่ต้องพึง ฝึกจิตไว้ ใช่คิดฝัน
อยู่กับโลก อยู่กับธรรม ปัจจุบัน
แล้วเรานั้น จะพ้นทุกข์ พบสุขจริง…
…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๔ พฤษภาคม ๒๕๖๕…